Βεβαίως, κανείς από όσους έχουν δυο δράμια μυαλό δεν μπορεί να υποστηρίξει διακυβεύοντας την σοβαρότητά του στη δημόσια αγορά, ότι πατάχθηκε η διαπλοκή ή ότι στο εξής τα τηλεοπτικά προγράμματα θα ξεχειλίζουν ποιότητα. Ποιος δίνει τόσα λεφτά για επιχειρήσεις κατά κανόνα ζημιογόνες;

Ό,τι κάνει ο κόσμος θα κάνει κι ο Κοσμάς… Βγαίνοντας ηθικά και επαγγελματικά άσπιλοι από μια επιτέλους νόμιμη διαδικασία, οι νέοι καναλάρχες, θα αντιμετωπίζουν κατά το δοκούν και το ιδιαίτερο συμφέρον τους την εκάστοτε εξουσία.

Και αυτό καθόλου δεν αποκλείει μελλοντικές συναλλαγές και εκδουλεύσεις.

Πολύ περισσότερο, δεν αποκλείει προσεχείς συμπλεύσεις και συμπήξεις ευρύτερων επιχειρηματικών σχημάτων με παίχτες που έμειναν εκτός νυμφώνος και οι οποίοι, ειδικά όταν πρόκειται για μπίζνες, παραμερίζουν παληές εμπάθειες και εμπόλεμες καταστάσεις. Το έργο λοιπόν, μόλις αρχίζει…   

Είναι όμως σημαντικό ότι για πρώτη φορά, μπήκαν κάποιοι στοιχειώδεις έστω, κανόνες.

Όσο κι αν κάποιοι ξινισμένοι του χώρου, έκαναν λόγο για «λύτρα», κανέναν πολίτη δεν τον χαλάει ιδιαίτερα το γεγονός ότι υποχρεώθηκαν για πρώτη φορά να βάλλουν το χέρι βαθειά ή λιγότερο στην τσέπη για να αγοράσουν ένα δημόσιο αγαθό που πειρατικά μέχρι σήμερα κατείχαν, παρέχοντας χαμηλής έως απαράδεκτης ποιότητας υπηρεσίες.

Από την άλλη, η κυβερνητική ρητορική για τον αριθμό των αδειών που μονομερώς όρισε ο αρμόδιος υπουργός Ν. Παππάς- έστω και αν αντίστοιχη πρόβλεψη αν δεν κάνουμε λάθος υπήρχε και το 2007 στο νόμο Ρουσσόπουλου- μπάζει καταφανώς.

Και μόνο το γεγονός ότι δύο εταιρείες, η Dimera Media με προσφορά 61.5 εκ. ευρώ και ο Alpha με61 εκ. έμειναν εκτός νυμφώνος, αποδεικνύει ότι υπήρχαν περιθώρια για δύο τουλάχιστον ακόμα άδειες και συνεπώς ακόμα περισσότερα έσοδα τα οποία στην περίπτωση αυτή θα έφθαναν τα 368,5 εκ. ευρώ!

Αφού το βασικό κριτήριο, όπως φαίνεται, ήταν η οικονομική επιφάνεια, ήγουν το πορτοφόλι των συμμετεχόντων, γιατί ο κ. Παππάς δεν επιχείρησε να μεγιστοποιήσει τα οφέλη;

Επιπλέον τούτων, προκαλεί αποστροφή η αδιαφορία της κυβέρνησης για το ζοφερό μέλλον των εργαζομένων στους τηλεοπτικούς σταθμούς που μέλλεται να κλείσουν.

Σε μια εποχή, όπου ένας στους δύο δημοσιογράφους είναι άνεργος- για να μην μιλήσουμε για τους συναδέλφους (ναι, συνάδελφοι είμαστε) τεχνικούς, φροντιστές, ηχολήπτες, εικονολήπτες και πλήθος άλλων ειδικοτήτων- η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, σφυρίζει αδιάφορα για την τύχη πάνω από 1.000 οικογενειών που θα βρεθούν σε λίγο καιρό στον δρόμο.

Στην περίπτωση της κρατικής ΕΡΤ, απεναντίας, την οποία ειρήσθω εν παρόδω, όλοι, ή τουλάχιστον οι περισσότεροι, με ψυχή και σθένος υπερασπιστήκαμε, ο ΣΥΡΙΖΑ εξάντλησε την επιείκειά του, επαναπροσλαμβάνοντας τους απολυμένους. Οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα και συχνά κάτω από άθλιες συνθήκες, όπως επιβεβαιώνεται εκκωφαντικά και πάλι, αντιμετωπίζονται με αρνησίκοσμη εμπάθεια και ανεξήγητη μνησικακία, σαν αποπαίδια.

Κανένας δε νοιάζεται για τη μοίρα τους και πρώτοι φυσικά, οι κάθε λογής κατασκευαστικοί Όμιλοι, όπως και ιστορικά πλην ξεπεσμένα πλέον εκδοτικά συγκροτήματα, που χρησιμοποίησαν με το αζημίωτο τα Μέσα που κατείχαν σαν βιτρίνα των επιχειρηματικών τους επιδιώξεων.

Η παράκαμψη του ΕΣΡ, έναν θεσμό που η ίδια η Αριστερά διεκδίκησε να υπάρχει το μακρυνό 1989, ως ανάχωμα ασφαλείας στο μακρύ χέρι του κράτους, αφήνει ένα θεσμικό τραύμα. Το γεγονός ότι η κυβέρνηση αναγνωρίζει εκ των υστέρων, ότι το Συμβούλιο θα εμπλακεί στις προσεχείς διαγωνιστικές διαδικασίες για τους περιφερειακούς και θεματικούς σταθμούς, εκλαμβάνεται ως διόρθωση ημαρτημένων.

Μένει στο τέλος, η παλινδρομική στάση της ΝΔ που εκδήλωσε εμφανή συμπτώματα πολιτικής ναυτίας, αλλά και στελεχών του ΠΑΣΟΚ-συνοπτικά δηλαδή, όλων αυτών που ο πολύπειρος και ισόβια στη «μαύρη λίστα» των ΜΜΕ, Απόστολος Κακλαμάνης, αποκαλούσε με οργή και αηδία, «άμισθους συνεργάτες των τηλεαστέρων»!..

Έχοντας να διαλέξουν ανάμεσα στην υπεράσπιση του παλαιού καθεστώτος που εκτόξευσε στο πολιτικό χρηματιστήριο χάρτινες αξίες και χαμηλά μεγέθη και στη νέα κατάσταση, έχασαν την ισορροπία τους και βρέθηκαν κωμικοτραγικά στο κενό, ανεμίζοντας τρύπιες σημαίες, μέχρι να συρθούν στην διαβεβαίωση ότι θα αναγνωρίσουν τα έννομα αποτελέσματα του διαγωνισμού.

Από κοντά τους έστερξαν και ορισμένοι μεγαλοδημοσιογράφοι που έχτισαν καριέρες (και συνεχίζουν κάποιοι και σήμερα…) π.χ επί αξέχαστου «εκσυγχρονισμού» με τα non paper των Τσουκάτου- Πανταγιά, ή και κάποιοι αναλώσιμοι θρηνώντας σαν την Εκάβη πάνω στα έρημα τείχη για τις «δεινές εξελίξεις».

Ευθύβολη η λαϊκή σοφία, συνηθίζει σε τέτοιες περιπτώσεις να σαρκάζει: Θύμωσε ο βάτραχος κι η λίμνη δεν το ξέρει…