Έκανα το κλασσικό πείραμα. Βγήκα στο μπαλκόνι πάλι, χθες, με κλειστές τις πόρτες. Και χάζευα φουμάροντας το τσιγάρο μου τις φάτσες και τις χειρονομίες όσων συμμετείχαν στο λεγόμενο- με ξεσκολισμένη ξενική ορολογία- πάνελ, χωρίς να τους ακούω.

Χωρίς ήχο, η τηλεόραση είναι ένα τοπίο γεμάτο θλίψη. Δε ξεχωρίζεις ποιος είναι ΚΚΕ και ποιος Ποτάμι. Αλλού ο παπάς, αλλού τα ράσα του. Το μόνο που φέγγει στον αέρα, η διάχυτη βλακεία του παρουσιαστή. Αυτό μπορώ να το βεβαιώσω! Μια μοντέρνα δυστυχία που αναζητά την επιβεβαίωση στην πληκτική αυτοαναφορικότητά της, ανάμεσα σε κουρασμένες πριμαντόνες και διαβαθμίσεις του μπλε στα πουκάμισα.

Κανείς δεν ακούει τον άλλον. Κι όλοι μαζί κανοναρχούνται απ΄ τον υστερικό παρουσιαστή.

Ταξινομούνε τη φρίκη αυτοί οι παλιάτσοι, σκέφτομαι και σβύνω μετά το τσιγάρο. Και σβύνω μετά κι αυτήν την ασήμαντη τηλεόραση. Άντε ρε μαλάκες, λέω.

Εμείς τον αγαπάμε αυτόν τον κόσμο. Το τίποτε το κάνουμε είδωλο. Κι εσείς πάτε και το γεμίζετε σκότος… Ευτυχώς που δε μασάμε!

Υ.Γ: Γειά σου Μάνα Σαλονίκη με τον μοναδικό Ζαφείρη! Για όλα τα καρντάσια!

https://www.youtube.com/watch?v=84Ej_7O-7DM

 Γιώργος Χατζηδημητρίου