Στις ανώριμες κοινωνίες ο πολίτης- παιδί  λατρεύει το αρχέγονο πρότυπο του πατέρα- αρχηγού. Ένας Ανδρέας Παπανδρέου είναι αντικείμενο λατρείας σε βαθμό που να θεωρούνται καθαγιασμένες όλες του οι ακρότητες. Κι ένας Κωνσταντίνος Καραμανλής γεννήτορας τύπου Αβραάμ.

Το παιδί συλλογίζεται πρωτόγονα. Είναι σφουγγάρι. Όπως το πλάσεις. Το συναίσθημα κυριαρχεί. Νοιώθει, αγαπάει, φοβάται, θέλει προστασία και μάλωμα. Και δε λογοδοτεί. Οι γονείς έχουν την ευθύνη και το κανακεύουν. Και του κάνουν δώρα.

Είναι μικρό και νοιώθει ανασφάλεια στο μεγάλο και εχθρικό τούτο κόσμο. Θέλει να πιαστεί από κάπου. Ένα παραμύθι παρηγορητικό.

Τα παιδιά μαλώνουν συχνά μεταξύ τους. Και φυσικά ο πατέρας του κάθε ενός είναι ο καλύτερος. Μπορεί να κάνει τα πάντα.

Είναι απόλυτο. Δεν έχει μάθει ακόμα τις αποχρώσεις. Μόνο τα βασικά χρώματα. Και αλλάζει γνώμη με αξιολάτρευτη αφέλεια.

Κρίμα όμως που κάποιες φορές η ζωή γίνεται σκληρή. Τα πράγματα γίνονται δύσκολα, απαιτούν να ωριμάσει απότομα. Πώς όμως; Πώς να συμβεί αυτό χωρίς να τραυματιστεί ανεπανόρθωτα;

Ε, λοιπόν απλούστατα δε θα συμβεί! Θα παραμείνει παιδί και θα φωνάζει κλαίγοντας ότι φταίνε οι μεγάλοι. Κάποιοι ξένοι μεγάλοι που εμφανίστηκαν ξαφνικά στο σπίτι αλλά και οι γονείς του, που δεν το προστάτεψαν αρκετά απ αυτούς.

                               Η ελληνική κοινωνία σε αμηχανία.

Ύστερα από τόση σύγχυση και αμηχανία η ελληνική κοινωνία δεν στάθηκε ικανή να αντιμετωπίσει ορθολογικά τα πράγματα, όταν της έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι.

Αγανάκτησε και γέμισε τις πλατείες μουντζώνοντας με οργή τους πολιτικούς που είχε εμπιστευτεί και την πρόδωσαν. Συνέχισε δίνοντας υψηλά ποσοστά στο νέο μόρφωμα τη Χρυσή Αυγή, που θα υποσχόταν να κάνει πράξη την τυφλή αγανάκτηση της.

Με ευκολία πέρασε στο μίσος κατά των "γερμανοτσολιάδων" και ξύπνησαν στο μυαλό της εικόνες από την κατοχή. Ευχήθηκε με όλη της την ψυχή "πσόφο" σε όσους την κατάντησαν ζητιάνα και αναξιοπρεπή. Κι αυτός ο αγέλαστος και άτεγκτος Σόϊμπλε, συγκέντρωσε το ανίσχυρο μίσος της που δεν βρίσκει διέξοδο.

Γι΄ αυτό η μαγική λέξη "αξιοπρέπεια" ήχησε στα αυτιά της σα μουσική παρηγορητική και βάλσαμο στην ψυχή. Και ακολούθησε το νέο άμωμο και αριστερό. Και ελπίζει πάλι.

Ελπίζει και ονειρεύεται. Αλλά δεν αναλαμβάνει ευθύνες. Η ενηλικίωση αργεί πολύ ακόμα...

Λασκαρίνα Γερασίμου