Το πολιτικό σύστημα που προσπαθεί να προσελκύσει με όπλο τις διαβεβαιώσεις του για το κοινό καλό και τις δεσμεύσεις του για ένα καλύτερο αύριο, που ο καθένας θα επιτύχει με τα ιδεολογικά και μη μέσα που διαθέτει, το μόνο που κατορθώνει είναι να παραγεμίζεται από αναξιόπιστους εκπροσώπους αποδυναμωμένων κομμάτων που κάθε άλλο παρά το αναζωογονούν. Ίσως όχι για πρώτη φορά, αλλά τώρα μοιάζει να κουτσαίνει περισσότερο.

Εν τέλει μετά από ένα επτάμηνο παρά τις καλές προθέσεις, ή τις άκαρπες προσπάθειες, μία πικρή γεύση μένει μόνο. Ίσως επειδή αποδείχθηκε για μία ακόμη φορά ότι «η πίστη στο κοινό καλό δεν αποτελεί πια θεμέλιο της πολιτικής δράσης αλλά είναι παρούσα μόνο στα ρητορικά τεχνάσματα των νεότερων δημαγωγών που νοιάζονται μονάχα για την κατάκτηση ή τη διατήρηση της εξουσίας με κάθε μέσο», όπως γράφει ο Γάλλος καθηγητής πολιτικών επιστημών Πιέρ-Αντρέ Ταγκύεφ, σε συνδυασμό με τη διάψευση και της παραμικρής ελπίδας ανανέωσης του πολιτικού κατεστημένου.

Εν ολίγοις, μπορεί ο παλιός να είναι αλλιώς, όπως χαριτολογούσε ο κ. Μεϊμαράκης, αλλά δυστυχώς παραμένει παλιός· και δυστυχώς ο καινούργιος δεν αποδείχθηκε και τόσο φρέσκος…

Ηλιάνα Χατζηδημητρίου