Τον βρήκαμε ανεπιτήδευτο. Πρησμένο απ΄ τις κορτιζόνες. Κρατούσε μοναχός το κεφάλι του στο φτηνό κομοδίνο.

Μου φάνηκε πως το χε πάρει πια απόφαση

«Θα είσαι καλό παιδί;»

-Ναι μπαμπά

«Θα θυμάσαι τίνος είσαι, άμα σε ρωτάνε;»

-Ναι!

-Υπόσχεσαι;

-Υπόσχομαι πατέρα

Ψέμματα είπα. Μόνο άμα ζορίζομαι, σ΄ αυτά τα ξένα χώματα, λέω ενδιαμέσως πως είμαι του Ηλία. Δουλειές ανοικονόμητες…

Γύρισα ένα βράδυ απο τα ξένα, μεθυσμένος στα μνήματα ν΄ ανάψω το καντήλι του και δε τον πέτυχα πουθενά.

«Γιατί ρε μάννα;»…

«Τώρα ρε πουλάκι μου;» μου λέει κι εκείνη συγκαταβατικά.

«Τον έχωμε ξεχώσει εδώ και χρόνια»…

Καμιά φορά τα πάθη, είναι ατάραχα.

Αφιερωμένο

Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης

Μουσική: Νίκος Ξυδάκης (Όχι ο υπουργός…)

Τραγούδι: Δημήτρης Κοντογιάννης

Μου λένε φίλοι και γνωστοί,
μου δίνουνε μια συμβουλή:
Τους δρόμους πια ν’ αφήσω·
να φτιάσω σπίτι και ζωή,
να ’χω γυναίκα και παιδί
χαρά για ν’ αποχτήσω.

Μα εγώ είμαι ορκισμένος
να ζω πάντα μαζί
μ’ αυτούς που λένε αλήτες,
μ’ αυτούς που ξέρουν τι θα πει
να ζει κανείς ή να μη ζει.

Δεν ξέρω πια τι να τους πω,
μ’ αγάπη τούς χαμογελώ
όταν με βγάζουν έξω.
Κι ας είν’ ο κόσμος ζόρικος,
κι ας είμαι τόσο μοναχός,
το νιώθω: εγώ θ’ αντέξω.

Γιατί είμαι ορκισμένος
να ζω πάντα μαζί
μ’ αυτούς που λένε αλήτες,
μ’ αυτούς που ξέρουν τι θα πει
να ζει κανείς ή να μη ζει.

Θα ζητιανεύω το ψωμί,
θα κρυφοκλέβω το φιλί
δίχως λεφτά κι ανέσεις.
Κι εσύ, καημένε μου εαυτέ,
ίσως με νιώσεις κάποτε
και θα με συγχωρέσεις.

Εγώ είμαι ορκισμένος
να ζω πάντα μαζί
μ’ αυτούς που λένε αλήτες,
μ’ αυτούς που ξέρουν τι θα πει
να ζει κανείς ή να μη ζει.