Η πρώτη απόδειξη στην ιστορία των Μαθηματικών, αποδίδεται στον Θαλή τον Μιλήσιο, (624- 547 π.Χ) ο οποίος τεκμηρίωσε ότι η διάμετρος, χωρίζει τον κύκλο σε δύο ίσα μέρη.

Μέχρι τότε, στους προελληνικούς Πολιτισμούς και στις δεσποτικές και θεοκρατικές κοινωνίες Βαβυλώνιων και Αιγυπτίων, η γνώση ήταν κλειστό δωμάτιο, τα κλειδιά του οποίου, κρατούσε επίζηλα η αυθεντία του Ιερατείου και επομένως η διάχυσή της, ήταν θέμα που κινούνταν στην περιοχή της θεολογικής αποκάλυψης.

Εκφραστής ιστορικών ανατροπών από τον 6ο αιώνα, ο Αρχαίος Ελληνισμός, γκρέμισε τις παληές δοξασίες και ύψωσε τη σημασία της απόδειξης σε όλες τις μορφές του καθημερινού βίου, ανάγοντας τον αποδεικτικό συλλογισμό σε αφετηρία της επιστημονικής σκέψης.

Η δημόσια κριτική συζήτηση εντός της Πόλης, κεντρικό συστατικό της Δημοκρατίας, αξίωνε επιχειρήματα για την τεκμηρίωση των θέσεων, ή την αμφισβήτησή τους, ώστε να αντλείται, η νομιμοποιητική ισχύ τους.

Τον 4ο αιώνα π.Χ ο Αριστοτέλης, αξιοποιώντας τους μαθηματικούς συλλογισμούς, αποφαίνεται: «δει τον λέγοντα μη φάναι μόνον, αλλά και την αιτία αυτού λέγειν και μη τίθεσθαι μηδέν, μηδ΄ αξιούν αξίωμα άλογον, αλλ΄ επαγωγήν ή απόδειξιν φέρειν».

Δηλαδή, «οφείλει όποιος ομιλεί να μην περιορίζεται σε ισχυρισμούς, αλλά, να εκθέτει και την αιτία όσων ισχυρίζεται και να μην αυθαιρετεί, ούτε να αξιώνει να γίνεται αποδεκτό κανένα παράλογο αξίωμα, προσκομίζοντας και αποδείξεις για όσα υποστηρίζει».

Αυτή η κατάκτηση έφερε στο προσκήνιο και φώτισε την ευθύνη του ατόμου, υψώνοντάς το ταυτόχρονα από την δεισιδαίμονα και καταδικασμένη μάζα και απαλλάσσοντάς το από σκοτεινούς, αναχρονιστικούς καταναγκασμούς.

Μια σύγκριση με όσα βλέπουμε στις μέρες μας αποβαίνει καταλυτική. Η ποιότητα του δημόσιου λόγου και των αντιπαραθέσεων έχει κατρακυλήσει στα Τάρταρα.

Ο δημόσιος χώρος που κανοναρχείται πρωί- βράδυ, από τις τηλεοπτικές εκπομπές, μοιάζει με αρένα όπου μπορεί να ειπωθεί ο,τιδήποτε αναπόδεικτα, με ανεξήγητη ευκολία και στόμφο, συνοδευμένο με επιτήδευση, νεύρα και φτηνούς θεατρινισμούς. Κανείς δεν ακούει κανέναν κι όλοι μαζί υπηρετούν σε ατμόσφαιρα οξύτητας και εμπάθειας, την ακριβοπληρωμένη μανιέρα του χωροτάκτη τηλεπαρουσιαστή. Είναι κι αυτος ένας τρόπος να κρύβουν οι περισσότεροι, την έλειψη πολιτικών και ιδεολογικών διαφορών...

Οι αδιάψευστοι αριθμοί, δείχνουν, ότι παρά τους αναξιόπιστους εκλογικούς καταλόγους που δεν έχουν εκκαθαριστεί, ένας στους τέσσερις πολίτες γύρισε την πλάτη στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές στο πολιτικό σύστημα της χώρας. Την τελευταία δεκαετία, γύρω στα 2 εκ. πολίτες αποφεύγουν συστηματικά την εκλογική διαδικασία, με αποτέλεσμα να μην αντιπροσωπεύεται η φωνή τους στη Βουλή.

Πρόκειται για δύσκολη εξίσωση, που αδυνατούν να λύσουν οι πολιτικές ελίτ της χώρας. Η επιβεβαιωμένη αδυναμία τους στα μαθηματικά, είναι μια πρωτοβάθμια εξήγηση του φαινομένου. Όμως εδώ συμβαίνει κάτι πολύ βαθύτερο, που κανείς δε θέλει να το αντικρύσει στα μάτια.

Μάλλον επειδή, απαιτεί ορισμένο θάρρος κι αυτογνωσία ώστε να θέσει κανείς «ζόρικα» ερωτήματα και να αναζητήσει κουραστικά τις ακριβείς απαντήσεις…

Γ.Χ