Κούκλα το Δυτικό Βερολίνο. Οι άτυχοι ανατολικοβερολινέζοι το ήξεραν αυτό και έβλεπαν στα όνειρα τους ότι περνούσαν το τείχος και γεύονταν τη χλιδή του. Άλλωστε η τηλεόραση δεν καταλαβαίνει απο τείχη και έτσι οι ανατολικοί παρακολουθούσαν τα προγράμματα και τις ειδήσεις.

Μάλιστα ο μεγαλοεκδότης Σπρίνγκερ δε δίστασε να εγκαταστήσει στο τεράστιο εκδοτικό του κτίριο ένα σύστημα με φωτεινά γράμματα στραμμένο στην πλευρά του ανατολικού τομέα, το οποίο πληροφορούσε τους ατυχείς ανατολικούς με όλα τα φρέσκα νέα, που προπαγάνδιζαν τον επίγειο παράδεισο.

Ένα τεράστιο για την εποχή εμπορικό κατάστημα με το όνομα "Εμπορικό της Δύσης" έδινε το στίγμα μιας άλλης ζωής.

Σταυροδρόμι πολιτισμών και κινημάτων. Ο Μάης του ΄67 στο Βερολίνο, προηγήθηκε του Μάη του΄68 στο Παρίσι.

Όλα τα σύγχρονα ρεύματα της τέχνης έδιναν ραντεβού στο μικρό και περίκλειστο Δυτικό Βερολίνο.

Βιμ Βέντερς, Ράϊνερ Βέρνερ Φασμπίντερ, πρωτοποριακές μουσικές, εικαστική έκρηξη, μέχρι παραστάσεις σε κατειλημμένα σπίτια, όλα εκεί. Και παντού, ένα πνεύμα ανοχής και διάχυτης πνευματικότητας.

Οι νέοι έβρισκαν δικαιολογία το τείχος που τους έφερνε κατάθλιψη, όπως έλεγαν, για να ταξιδεύουν ακατάπαυστα σε όλη την Ευρώπη.

Η αλήθεια είναι ότι ενώ το τείχος ήταν χτισμένο για να αποκλείει στους ανατολικούς να εισχωρούν στο δυτικό τομέα, οι ίδιοι οι δυτικοβερολινέζοι ζούσαν μέσα σε μια γυάλα, την οποία έκλεινε ένα ντουβάρι δίμετρο γύρω- γύρω απο την πόλη.

Και τι μ΄ αυτό; Όποιος δυτικοβερολινέζος ήθελε,  έβγαινε με αυτοκίνητο ή με αεροπλάνο. Και πήγαινε όπου ήθελε.

Αν ήθελες να βγεις πεζός ή με αυτοκίνητο για να πας στο Άμστερνταμ ή το Παρίσι, περνούσες το «φυλάκιο του Τσάρλυ» και ύστερα απο ελέγχους και διατυπώσεις, έβγαινες στους δρόμους του Ανατολικού Βερολίνου ή της Ανατολικής  Γερμανίας.

Σήμερα μοιάζει αστείο αλλά δεν ήταν καθόλου. Περνούσαν με ευκολία οι αλλοδαποί, ύστερα με λίγη δυσκολία οι δυτικογερμανοί και τέλος με εξονυχιστικό έλεγχο οι δυτικοβερολινέζοι. Λογικό, αφού μόνο οι τελευταίοι είχαν συγγενείς στην άλλη πλευρά του τείχους. Ας σκεφτούμε ότι με την αιφνιδιαστική κατασκευή του συρματοπλέγματος, που σταδιακά χτίστηκε, χωρίστηκαν οικογένειες. Όπου σε εύρισκε η νέα κατάσταση εκεί έμενες.

Στη διαδρομή δεν μπορούσες να σταματήσεις ή να επιβιβάσεις κάποιον ανατολικό και η ταχύτητα ήταν περιορισμένη αλλά σύντομα βρισκόσουν στον "ελεύθερο" κόσμο. Αυτό το "ελεύθερο" τονιζόταν σε κάθε ευκαιρία. Μέχρι και το πανεπιστήμιο ονομαζόταν ελεύθερο (freie), για να διακρίνεται απο το "ανελεύθερο" του ανατολικού τομέα.

Πάντως ενώ οι "δίπλα" αντιμετώπιζαν το θάνατο αν προσπαθούσαν να περάσουν το τείχος, οι δυτικοβερολινέζοι ακόμα και αν ήταν τούρκοι γκασταρμπάϊτερ μπορούσαν να περάσουν απο το φυλάκιο για επίσκεψη μόνο μέχρι τα μεσάνυχτα κάνοντας υποχρεωτική ανταλλαγή 30 μάρκων.

Με ένα πακέτο καφέ καλής ποιότητας και μερικά μικροπράγματα της καταναλωτικής οικονομίας, άνδρες με ελάχιστες πιθανότητες να γοητεύσουν στη δύση, χαίρονταν τη συντροφιά ξανθών αγγέλων, που δεν ήταν και πολύ πιστές στο σοσιαλιστικό ιδεώδες…

Λασκαρίνα Γερασίμου