Πρόκειται για μια Συμφωνία που:

*αφενός έγραψε τον επίλογο της «Μάχης της Αθήνας» η οποία κράτησε 33 ημέρες και έβαψε στο αίμα την μόλις απελευθερωμένη πρωτεύουσα

*αποτέλεσε αφετέρου, το προοίμιο του ανελέητου εμφυλίου ο οποίος ακολούθησε τα επόμενα χρόνια από τα 1946 έως τον Αύγουστο του 1949, οπότε στο Γράμμο και το Βίτσι, ακούστηκαν οι τελευταίες κανονιές και τα ψηλά βουνά επέστρεψαν στην αιώνια ησυχία τους, αλλά και ανηλεών διώξεων της Αριστεράς που κράτησε πολλά χρόνια.

(σ.σ: Οι ίδιοι βέβαια δεν το γνώριζαν τότε, αλλά, στην πραγματικότητα σύμφωνα με κάποια σύγχρονη εκδοχή, αγωνίστηκαν ανιδιοτελώς προκειμένου σήμερα, κάποια από τα εγγόνια τους να μπορούν να διορίζονται στο Δημόσιο…)

 Ήταν ένας μακρόσυρτος και βασανιστικός δρόμος που σημάδεψε την πολιτική, κοινωνική και οικονομική ιστορία της χώρας και φωτίστηκε από μεγαλειώδεις στιγμές αυτοθυσίας και ανιδιοτελούς προσφοράς για έναν καλύτερο κόσμο.

Η Ελλάδα για τον πρωθυπουργό της Αγγλίας Ουϊνστον Τσώρτσιλ ήταν εκείνη την εποχή, ένα από «τα πετράδια του στέμματος» και για να περιέλθει στην αγγλική επιρροή, έπρεπε να εξασφαλίσει την συγκατάθεση του Ι. Στάλιν και να επιτευχθεί, όπως και τελικά έγινε- ο αφοπλισμός και η στρατιωτική εξουδετέρωση του Ε.Λ.Α.Σ, του μεγαλύτερου αντιστασιακού κινήματος στην Ευρώπη, υπό την ευφυή ηγεσία του πρωτοκαπετάνιου Άρη Βελουχιώτη.

Στη διάσκεψη της Γιάλτας η τύχη της Ελλάδας κρίθηκε σε μια χαρτοπετσέτα κι ο ανυπότακτος Άρης που αρνήθηκε να εφαρμόσει τη συμφωνία, κυνηγημένος από το ίδιο του το κόμμα και από τους απηνείς διώκτες του,  προτίμησε την αυτοκτονία, βρίσκοντας θάνατο τραγικό στη χαράδρα του Φάγγου στη Μεσούντα  της Άρτας.

Εβδομήντα ένα χρόνια μετά, η κυβέρνηση της πρώτης φοράς Αριστερά, κατάφερε υπογράφοντας μια νέα και πιο βαρειά συνθηκολόγηση, να κάνει τους Αριστερούς, να ντρέπονται να λένε τ΄ όνομά τους…