Ο Ρονάλντο είχε τραυματιστεί στο 8ο λεπτό μετά από ένα ισχυρό μαρκάρισμα από τον Dimitri Payet. Το γόνατό του λύγισε και βυθίστηκε στο χλοοτάπητα, προκαλώντας αποκρουστικές αποδοκιμασίες από τους Γάλλους οπαδούς. Κινήθηκε εκτός γηπέδου για φροντίδα και μετά επέστρεψε για να ξαναπέσει στην χλοοτάπητα για ακόμη μια φορά. Οι Γάλλοι οπαδοί επανέλαβαν τις αποδοκιμασίες τους, αποτρόπαιες για έναν τραυματισμένο άνθρωπο. Αλλά η αβρότητα δεν είναι το δυνατό σημείο του γαλλικού πλήθους, το οποίο θα μπορούσε να μάθει ένα – δυο πράγματα από έθνη που είναι πιο αθλητικά.

Ήταν ένα παράδοξο, αλλά η Πορτογαλία δυνάμωσε μετά την αποχώρηση του Ρονάλντο και η Γαλλία, που φαινόταν ανίκητη μέχρι εκείνο το σημείο, φάνηκε ξαφνικά να ξεμένει από αέρα. Ήταν λες και η αποχώρηση του μεγαλύτερου εχθρού της, την άφησε ανίδεη για το ποιος είναι ο αντίπαλος τώρα.

Η Πορτογαλία έπλεξε μια σιδερένια πανοπλία και η Γαλλία εξαπέλυσε τα βέλη της, αλλά απέτυχε να τρυπήσει την πορτογαλική άμυνα.

Το ποδοσφαιρικό θέαμα ήταν σπανίως όμορφο, εκτός από όταν Eder σκόραρε μαγικά στο 110ο λεπτό και δεν ήταν πάντα εποικοδομητικό. Σε εποχές όπως η σημερινή, ιδιαίτερα στον τελικό ενός μεγάλου τουρνουά, είναι καλύτερο να μην σκεφτούμε το παιχνίδι ως καθαρά ποδόσφαιρο. Ας το σκεφτούμε ως ευρύτερο ανθρώπινο δράμα, μια δοκιμή του χαρακτήρα, καθώς και όλων των δεξιοτήτων και των τεχνών της επιβίωσης και της διείσδυσης.

Γι 'αυτό και δεν σκεφτόμαστε τον -τολμηρό, ελλιπή, μελοδραματικό- Pepe, ως έναν αμυντικό της Πορτογαλίας, αλλά ως έναν στρατιώτη που αποκρούει τις εχθρικές ορδές.

Ούτε τον -χαμηλής απόδοσης και συχνά απογοητευτικό- Nani ως προς τον επιθετικό που θα σκοράρει για την Πορτογαλία, αλλά ως τον σκάουτερ που διεισδύει βαθιά στο έδαφος του εχθρού και ψάχνει για χαραμάδες και περάσματα.

Οι Γάλλοι κέρδισαν τον αγωνιστικό χώρο, θα πρέπει να το πούμε, βαδίζοντας περήφανα, αλλά με μια διαφαινόμενη επερχόμενη δίκαιη τιμωρία.

Σπατάλησαν άφθονες ευκαιρίες και ο Didier Deschamps θα μετανιώσει για την κακομεταχείριση του Πολ Πογκμπά και του Anthony Μartial. Θα μετανιώσει και για την απουσία του Καρίμ Μπενζεμά, που εξαιρέθηκε για λόγους ηθικής. Η Γαλλία έχασε τον φασαριόζο Big Benz και την ορμή του.

Οι Πορτογάλοι από την πλευρά τους, έπαιξαν αληθινά πατριωτικά και ιστορικά. Είναι μια χώρα που έχει χρησιμοποιήσει πάντα τους λιγοστούς πόρους της με σύνεση και εκμεταλλευόμενη τους στο έπακρο. Πώς αλλιώς θα μπορούσε μια στενή λωρίδα γης στο δυτικό άκρο της ηπειρωτικής Ευρώπης να χτίσει για τον εαυτό του μια αυτοκρατορία τέτοιου μεγέθους; Υπάρχει μια αποφασιστικότητα, ένα αμυντικό σθένος, ένα ακούραστο πείσμα στους Πορτογάλους που τους ωφέλησε και στην αυτοκρατορία τους και στο γήπεδο ποδοσφαίρου την Κυριακή το βράδυ.

Η Πορτογαλία ήταν η τελευταία ευρωπαϊκή δύναμη που απέδωσε την ανεξαρτησία τους στις αφρικανικές αποικίες της.

Οι όμορφοι Γάλλοι με τις δεξιότητες, τις συγκινήσεις τους και τους περήφανους παίκτες τους, δεν θα μπορούσαν να σπάσουν το πνεύμα των Πορτογάλων. Η γαλλική ομάδα δεν είχε την αποφασιστικότητα για μια παρατεταμένη αναμέτρηση. Η επιθυμία τους να κερδίσουν χαριτωμένα ήταν πολύ αποπνικτική.

Ο τελικός θα μείνει στη μνήμη περισσότερο της Πορτογαλίας, και μάλιστα για μια αιωνιότητα. Οι υπόλοιποι καλά θα κάνουμε να θυμόμαστε τους νικητές για τη βούλησή τους να κερδίσουν. Άλλωστε αυτό ήρθε να κάνει στο Euro 2016 κάθε ομάδα.

Θα θέλαμε κάθε ομάδα να παίζει ποδόσφαιρο με τον τρόπο που παίζει η πορτογαλική ομάδα; Σίγουρα όχι. Αλλά θα θέλαμε κάθε ομάδα να θέλει να κερδίζει όπως ο Ρονάλντο και οι συμπαίκτες του; Νομίζω πως ναι. Οι περισσότεροι σίγουρα ναι.