Δε θυμάμαι πότε την άκουσα πρώτη φορά. Θα ήταν μάλλον σε ένα από εκείνα τα πάρτυ της ανυπόφορης εφηβείας.

Τα τραγούδια της ήταν χαμηλόφωνα, μπορούσες να ζαλιστείς μαζί τους με τη βοήθεια του βερμούτ, μυρίζοντας τον τρυφερό κόρφο των κοριτσιών στην απελπισμένη προσπάθεια να βγάλεις τον στηθόδεσμο.

Όμως αυτά που τραγουδούσε κι έγραφε, ήταν μικροί, αθόρυβοι θούριοι. Για το έπος των διακριτικών ανθρώπων που δεν έχουν που να κρυφτούν από τη βασανιστική συνάφεια με τη βουή του πλήθους.

Κι επειδή δεν είχανε και ιδιαίτερες τεχνικές δυσκολίες στα (α)κοπανιαμέντα- λες κι ήταν μια τέχνη απλόχερα χαρισμένη σε μας τους ατζαμήδες- πολλοί αυτοδίδακτοι κιθαρίστες, όπως εμείς τότε, τα ξέραμε απέξω. Γιατί, είπαμε έφτιαχναν ατμόσφαιρα κι ένα ειδικό σύμπαν που διευκόλυνε τις προσεγγίσεις.

Δεν ήταν γλυκερή. Απεχθανόταν μάλλον και το λέω χωρίς να την γνώριζα, αυτήν την κατάταξη. Δεν θα πει βέβαια, κανείς τα τραγούδια της στις στιγμές του μεγάλου κεφιού. Σαν ψίθυροι ήταν. Σαν μικρές προσευχές της πόλης και ειδικά του αθηναϊκού κέντρου. Οδηγός επιβίωσης για μοναχικούς και για λεγεωνάριους της συνήθειας που γυρνάνε μονίμως στα ίδια πάντοτε στέκια, μια κεντισμένη επιμελώς ψιλοβελονιά, χρονίων αστικών παθήσεων.

Ένα τρυφερό κορίτσι, οπλισμένο από ανασφάλεια μέχρι τα νύχια, που δεν γνώριζε πόσο αγαπήθηκε και που, όταν την ανακάλυψε ο Γιώργος Παπαστεφάνου στα σοκάκια της Ύδρας και την πήγε στον Αλέκο Πατσιφά της «Λύρας» για να κάνει δίσκο, εξεπλάγη στην πρώτη συνέντευξη που έδωσε στον Γιώργο Πηλιχό.

«Είσαι ερωτευμένη;» την ρώτησε μάλλον άκομψα. Κι εκείνη, η Αρλέτα ντε, που δενόταν εύκολα και με πολλά, τον ρώτησε γεμάτη ειλικρινή απορία «με άνθρωπο;».  

Γιώργος Χατζηδημητρίου