Το νέο νομοσχέδιο, όπως είχε κατατεθεί πριν από μερικές εβδομάδες, υποβάθμιζε την ύπαρξη των φιλοζωικών σωματίων και περιόριζε την δράση τους σε ανύπαρκτη απαγορεύοντας την διάσωση, στείρωση, φιλοξενία και προώθηση υιοθεσίας αδέσποτων ζώων. Ενίσχυε θεωρητικά  τις αρμοδιότητες των δήμων , καθιστώντας  τον ρόλο των  σωματίων επικουρικό  καθώς απαιτούνταν η λήψη άδειας που θα έδινε μόνο ο δήμος.  Ακόμη καθιστούσε απαγορευμένη την ανάρτηση της αγγελίας για αδέσποτο από πολίτη η φιλοζωική, περιορίζοντας έτσι την δράση ανθρώπων που αποτελούν τους ακρογωνιαίους λίθους στην προώθηση υιοθεσιών.

H ‘’αποδυνάμωση’’ των φιλοζωικών θα είχε αντίκτυπο και στα ζώα που έχουν υποστεί κακοποίηση καθώς μέχρι πρότινος παραδίνονταν σε φιλοζωικές όπου λάμβαναν ιατρική περίθαλψη και στοργή από ανθρώπους με εξειδίκευση. Το νομοσχέδιο πρότεινε την παράδοση των κακοποιημένων ζώων στους δήμους, παρότι οι δημοτικές δομές είναι ανεπαρκείς και αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στις ιδιαίτερες ανάγκες που επιτάσσει η φροντίδα ενός κακοποιημένου ζώου.

Καταργούνταν συμφώνα τα δίκτυα προώθησης οργανώσεων η απλών πολιτών, τα οποία είναι τα μόνα που έχουν ουσιαστική προσφορά με τα αντίστοιχα των δήμων να είναι αδύναμα να προσφέρουν ουσιαστικό έργο. Ακόμη προβλέπονταν την απαγόρευση υιοθεσίας αδέσποτου σκύλου από τον απλό πολίτη. Γεγονός άξιο απορίας διότι τέτοιες υιοθεσίες έχουν πολύπλευρο όφελος, για το ζώο, την κοινωνία και τον άνθρωπο . Γίνόταν επιτρεπτή στον πολίτη η κατοχή ζώων ανάλογα με τα τετραγωνικά του σπιτιού που διαμένει. Προσέγγιση επιφανειακή καθώς τα μεγέθη και οι ιδιαιτερότητες των ζώων διαφέρουν. Ο δήμος θα ήταν ο πλέον αρμόδιος για τους χώρους όπου η σίτιση θα ήταν επιτρεπτή, αναγορεύοντας τις περισσότερες τοποθεσίες σε ακατάλληλες. Επίσης, καθιστούσε εμμέσως αδύνατη η ένταξη των αδέσποτων στον αστικό ιστό καθώς τα κριτήρια που θέτει είναι άκρως περιοριστικά (πεντακόσια μέτρα περιμετρικά από αρχαιολογικούς χώρους, νοσοκομεία, δημόσιες υπηρεσίες, σχολεία, κλπ κλπ). Την υποχρέωση της παράδοσης των ζώων στον δήμο θα είχαν οι πολίτες που τα φιλοξενούν. Με δεδομένη την έλλειψη ευελιξίας σε τέτοιες περιπτώσεις, πολλά ζώα θα χαρακτηρίζονταν «ακατάλληλα» με πρόφαση την επιθετικότητα η μια  υποτιθέμενη αξεπέραστη αρρώστια και θα οδηγηθούν αδίκως σε ευθανασία.

Όλα τα παραπάνω είναι απόρροια μιας τάσης απαξίωσης ενός κρίσιμου ζητήματος που χρίζει σοβαρή αντιμετώπιση. Συμβάλει σε αυτήν την κατάσταση, η άστοχη επιλογή του Γιάννη Τσιρώνη ως υπουργό Αγροτικής ανάπτυξης και τροφίμων  ο οποίος απέδειξε ότι είτε δεν έχει ουσιαστική επαφή με το θέμα, είτε έκανε πρόχειρη δουλειά μη κατανοοώντας τις λεπτές αποχρώσεις του ζητήματος.

Αν θυμίζω τις αδυναμίες είναι γιατί στην επανεξέταση του νέου νομοσχεδίου, όλοι οι διατάξεις  πρέπει να είναι επιστημονικά τεκμηριωμένες. Κυρίαρχο ρόλο επιβάλλεται να έχουν τα φιλοζωικά σωμάτια ενώ συμπληρωματικό αλλά καθοριστικό, οι δήμοι. Η φιλοσοφία του νόμου  που θα ψηφιστεί  πρέπει να έχει ως στόχο την μείωση μεν των αδέσποτων σε συνδυασμό όμως με την διατήρηση των κανόνων ευζωίας και τον σεβασμό απέναντι στα κατοικίδια.