Λίγο θλιβερά, κάπως επιτηδευμένα, αλλά σίγουρα με την επίγνωση ενός διαφορετικού προορισμού απ΄ τον δικό τους: «είμαι στον καϋμό σου θύμα»…

Αυτός σακάτης, Αυτή οικουμενική.

Αυτός ζαχαρωμένος. Αυτή χωρίς κανέναν ίλιγγο.

«Βαθειά στο πέλαγος θωρρώ/

Μα γιατρειά δεν καρτερώ/

Τώρα που΄ φυγες στα ξένα/

Γράψε αλλοίμονο σε μένα…»

Για όσα δεν είχε ζήσει, πήγε και σκάλωσε τότε, σαν στολίδι ξεκρέμαστο, η νοσταλγία μέσα του.

«Δεν αμαρτήσαμε σε τίποτε, ρε», της λέει.

«Αιμορραγούμε και δεν υπάρχει γιατρειά και φάρμακο για μας. Μες΄ την απελπισία μας, χτίζουμε τα δικά μας ειδύλλια.

Κι εν πάσει περιπτώσει- ρίχνει το τελευταίο του χαρτί-αν είναι να μας σώσεις, πες μας κυρά μου που τραγουδάς, να΄ ρθουμε ν΄ αποθέσουμε στα πόδια σου,

τη φανέλα του Γκαρσία…»

Ισόβια απόρριψη, από κει.

Θρήνος πυκνός, ο δικός μου… Ετοιμοθάνατος για το ανεκπλήρωτο.

-Ρε, πόσο απρόσιτη είναι η ματαιότητα!..

-Παράλληλοι κόσμοι καρντάση μου, του λέω και τον χτυπάω συγκαταβατικά στην πλάτη.

-Καρδιά χωρίς εκπλήξεις. Αυτή έχει επίγνωση της ομορφιάς της κι εμείς είμαστε υπερβολικά συνεπείς και παρόντες στα δράματα.