Αυτή ήταν η πρώτη μου συνάντηση με έναν μετανιωμένο ψηφοφόρο των εκλογών του Ιανουαρίου. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι και το εκλογικό σώμα διακατέχεται ακριβώς από τα ίδια ένστικτα που χαρακτηρίζουν κάθε ανθρώπινη σχέση και επαφή. Το προσωπικό συμφέρον είναι αυτό που ερεθίζει τελικά το συναίσθημα. Και το συναίσθημα κινητοποιεί.

Ορισμένοι πίστεψαν σε ένα όραμα. Όραμα το οποίο βέβαια ήταν - μεταξύ άλλων - μετρήσιμο. Θεώρησαν ότι με την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ, θα πάψουν να πληρώνουν ΕΝΦΙΑ, θα αυξηθεί ο κατώτος μισθός, θα προσληφθούν οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών και γενικώς θα επέλεθει επιτέλους μια ισοροπία και κυρίως ισονομία. Θα επικρατήσει το δίκιο.

Οι καθαρίστριες επαναπροσλήφθηκαν, οι διαδικασίες για την επιστροφή των δημοσίων υπαλλήλων στον "μεγάλο πατέρα", το κράτος, έχουν ξεκινήσει και ορισμένοι εξ αυτών έχουν ήδη αναλάβει τα καθήκοντά τους. Ορθώσαμε το ανάστημά μας. Αντιδράσαμε στην Ευρώπη. Πατήσαμε πόδι, που θα έλεγε και η γιαγιά μου... αλλά και πολλοί σύγχρονοί μου όπως φάνηκε.

Και από τη Δευτέρα είμαστε χωρίς τράπεζες... Και χωρίς ρευστότητα. Καμία απολύτως.

Υποψιάζομαι ότι ακόμη και εκείνοι που έκαιγαν τράπεζες, ΑΤΜ και έγραφαν συνθήματα σε τοίχους κατά των τραπεζών, δεν θα είναι πολύ χαρούμενοι αυτή την επόμενη εβδομάδα. Ή μήπως είναι; Για λίγες ημέρες ίσως και να είναι. Ίσως νομίζουν ότι η επανάστασή τους τελικώς έπιασε τόπο. Μετά από αυτό όμως τι;

Προσωπικά για τις καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών χαίρομαι. Όπως χαίρομαι για οποιονδήποτε εργαζόμενο που έχει χάσει αδίκως την δουλειά του , επανέρχεται στην ενεργό δράση. Η ανεργία άλλωστε είναι από τα μεγαλύτερα δεινά μιας κοινωνίας, γιατί θολώνει τη ματιά της. Δεν καταλαβαίνω όμως απόλυτα γιατί 397 άτομα ήταν ικανά να καταστρέψουν τις ζωές 11 εκατομμυρίων. Και σε καμία περίπτωση η ευθύνη δεν είνα των 397. Για να μην παρεξηγούμαι. Η ευθύνη βαρύνει τον συμβολισμό. Το ότι ξαφνικά διατυμπανίζουμε το δίκιο 397 ατόμων και αυτό είναι αρκετό για να πείσει όλους τους υπόλοιπους. Αδιαμφισβήτητα η εμμονή της προηγούμενης κυβέρνησης στις 397, μπορεί να συνέβαλλε στο αποτέλεσμα των εκλογών. Ήταν ένα επικοινωνιακό λάθος της προηγούμενης κυβέρνησης, η οποία θα μπορούσε να έχει κάνει ένα baby step πίσω στο θέμα των καθαριστριών του υπουργείου Οικονομικών. Γιατί; Γιατί αυτές οι 397 αγγίζουν το συναίσθημα του Έλληνα. Και δικαίως. Είναι σκληρά εργαζόμενες, σε καμία περίπτωση δεν θεωρούνται μέρος της elite για την οποία η κοινή γνώμη δεν τρέφει τα θερμότερα αισήματα. Βέβαια το αν και πόσο θα πληρώνονται τώρα, μετά και την μη πληρωμή της δόσης στο ΔΝΤ, μάλλον είναι αμφίβολο.

Αυτό που μου κάνει όμως περισσότερη εντύπωση από όλα είναι το γεγονός ότι το συναίσθημα συνεχίζει να υπερισχύει. Η παραπάνω κυρία που αισθάνεται πλέον προδωμένη από την κυβέρνηση, βιώνει αυτό το συναίσθημα γιατί; Γιατί επηρεάστηκε ξαφνικά ο δικός της μικρόκοσμος. Αναγκάστηκε μέσα στη νύχτα να πάει σε ένα ΑΤΜ και να σηκώσει χρήματα, φορώντας κατά πάσα πιθανότητα μια κομψή μεν, νυχτικιά δε. Και να κοιτάξει καχύποπτα τον μπροστινό της ο οποίος ήθελε να της παραχωρήσει τη σειρά του. «Γιατί μου δίνει τη θέση του; Γιατί να περιμένει να βγάλω εγώ χρήματα σε ένα τόσο απομονωμένο και σκοτεινό σημείο; Μάλλον θέλει το κακό μου, να μου πάρει τα λεφτά μου» σκέφτηκε εκείνη. Αλλά εκείνος όπως αποδείχθηκε τελικώς απλώς περίμενε να ολοκληρωθεί η προηγούμενη συναλλαγή του, να πάρει η τράπεζα την εντολή που είχε δώσει ώστε να μπορέσει να προχωρήσει στην ανάληψή του.

Χαρκατηριστικότερη όμως επιβεβαίωσης της ανθρώπινης φύσης είναι το γεγονός ότι ακόμη και εκείνοι που διατυμπάνιζαν τόσο καιρό ότι μάχονται για μια ιδέα τώρα που επηρεάζεται ο δικός τους κόσμος, κάνουν πίσω. Λιγοψυχούν στο βάρος της δική τους, άδειας τσέπη... Αυτό δεν είναι το κατάλληλο συστατικό για μια επανάσταση. Θέλει και θυσίες. Και κανείς δεν διαφωνεί σε αυτό. Αλλά και οι θυσίες απαιτούν ένα σχέδιο, μια μέθοδο. Εναν σκοπό και μια πορεία ορθολογική που να αγγίζει το συναίσθημα αλλά και να πατά γερά στα θεμέλια της λογικής.  

Υ.Γ. θα ένιωθα λίγο πιο ασφαλής αν η προδωμένη κυρία δεν είχε μετανιώσει και συνέχιζε να πιστεύει σε αυτό το όραμα...

Χ.Α.