Πήγε κι έβαλε τα καρπούζια να παγώνουνε στην πηγή. Και κατηφόριζε βαρειά λυπημένος.

Τόνε θωρεί ο μπάρμπας μου ο γλυκός και του λέει κι αυτός μέσα στην αρβανίτικη περηφάνεια μας, ξέροντας πως δεν είχαμε κι άλλες Πρωτομαγιές να περάσουμε παρέα, «Γειά σου ρε Λιούλιο!».

Είχε φέρει το φορτηγό μέχρι την άκρη. Για ν΄ ακούγονται οι παληές βαρειές κασσέτες. Αυτές οι δεξιοτεχνίες του…

Χορέψανε περήφανα οι δυό τους μαζί, συνωμοτικά και σαν μπράτιμοι που ξέρουν τα επικείμενα κι ύστερα από λίγον καιρό βάλαμε τα καλά μας ρούχα και τον αποχαιρετήσαμε οριστικά.

(1.Απορούνε μετά μερικοί, γιατί όταν χορεύουμε εμείς, η δική μας φάρα, συντρίβεται ο αέρας στα πνευμόνια μας…

2. Λιούλιος  στ΄ αρβανίτικα είναι ο Ηλίας. Που είναι λαμπρός! Και το Λιούλιε σημαίνει και το λουλούδι. Σαν την ελπίδα που ανθίζει και μας κάνει καλύτερους...) 

Με αυτόν τον καλό Τάκη Καρναβά για όλους τους "Λιούλιους" αυτού του κόσμου που κοσμούν τη ζωή μας, είτε από τον απάνω, είτε, απ΄ τον κάτω κόσμο !

Γιώργος Ηλία Χατζηδημητρίου