Στα πόσα Μνημόνια άραγε τέτοιας ποιότητας άνθρωποι μπορούν να ανακαλύψουν την αξία της έγνοιας για τους αδυνάμους και τους απροστάτευτους και της αλληλεγγύης; Το πιθανότερο, σε κανένα!.. Γιατί, αν φτάσαμε εδώ που φτάσαμε το οφείλουμε και σε τέτοιες προσκυνημένες στάσεις.

Σε τούτα τα σκοτεινά νερά δε μας οδήγησαν (από επιλογή βεβαίως!..) μονάχα οι διεφθαρμένοι και ανίκανοι πολιτικοί. «Φταίει και τούτος ο λαός που είναι μαραζιάρης», όπως λέει και το τραγούδι, που σιγοντάρισε πρόθυμα τις πλάνες που του σερβίραν και δέχθηκε να εκμαυλιστεί με αντίτιμο την ψήφο του και τελικά την ψυχή του.

Οργίζεται τώρα η «κοινωνία» που παρεπιδημεί στο κενό των νεφών και κλαυθμηρίζει ο άνανδρος οδηγός, φοβούμενος τις συνέπειες και ζητά εκ των υστέρων συγγνώμη από τον μικρό μαθητή και τους γονείς του. «Θόλωσε το μυαλό μου» λέει…Θόλωσε ρε, βλήμα το μυαλό σου με λάθος Στόχο!

Ίσως, λέω, δεν έχουν ακόμα όλα χαθεί. Ίσως είμαστε και αξίζουμε κάτι παραπάνω από μια τέτοια ατιμωτική ζωή, αστεφή και πένθιμη μέσα στον ζοφερό πανικό και την ερημία του ανώνυμου πλήθους.  

(Την είδηση που έκανε αστραπιαία τον γύρο της Ελλάδος, δημοσίευσε αποκλειστικά το ειδησεογραφικό σάϊτ της Κορίνθου, parakato.gr)