Αμφιβάλλω αν κάποιος από όλους αυτούς χάρηκε, η απόλαυσε, ας μην κολλάμε στα λόγια, την παράσταση, την οποία είχα δει στο σινεμά πριν από καιρό και γέλασα με την ψυχή μου.

Αυτή η ξεκούρδιστη ελληνική κοινωνία, παραδομένη μέχρι πριν από λίγα χρόνια στη δανεική ευημερία του καταναλωτικού ήθους, έχει ξεχάσει πως είναι να ζει κανείς αυθεντικές εμπειρίες. Μην πάτε μακριά... Δείτε τις σχολικές γιορτές. Οι περισσότεροι γονείς περιφέρονται σαν νευρόσπαστα κι αντί να χαρούνε τα παιδάκια τους τα...απαθανατίζουν μανιωδώς χάνοντας την ουσία. 

Το θέμα πλέον, δεν είναι το βίωμα του πάθους, αλλά, η αναπαράστασή του. Οι άνθρωποι ξοδεύουν, μετακινούνται η απλώς χαζεύουν αγκαζέ στις γιορτινές βιτρίνες, όχι για να ζήσουν ευτυχισμένοι, αλλά για να αγοράσουν το δικαίωμα να το δείχνουν στους άλλους. Δε δημιουργούν τον προσωπικό τους μύθο. Αγοράζουν αναμνήσεις σε μια εικονική πραγματικότητα.

Και αντί να αγκαλιάζονται τρυφερά μέσα σε ατελή αλλά πρόθυμα σώματα, βγάζουν σέλφι που χάνονται σαν μπουκάλια ναυαγών στα μοναχικά πελάγη του διαδικτύου.

Θ΄ αξιωθούμε άραγε να βγούμε ποτέ από αυτό το κακό; Νομίζω ποτέ…

Θα σωθούν μονάχα όσοι πιστεύουν στη σοφία των απλών πραγμάτων και των σωμάτων ημών…

Γ.Χ