Στη δίκη που έγινε πέντε χρόνια μετά την επίθεση, οι δικαστές συμμερίστηκαν αυτήν την άποψη και, κρίνοντας ότι πρόκειται για εργατικό ατύχημα (να σημειωθεί ότι η κ. Κούνεβα που δεχόταν συστηματικά απειλές κατά της ζωής της, ζητούσε, μάταια, όπως αποδείχθηκε, μετάθεση στην πρωϊνή βάρδια) καταλόγισαν στην υπεύθυνη εταιρεία ΟΙΚΟΜΕΤ, όπου εργαζόταν η μαχητική συνδικαλίστρια, αποζημίωση 250.000 ευρώ.

Ήταν μια νίκη για λογαριασμό όσων εργάζονται σε αυτές τις εταιρείες κάτω από απάνθρωπες συνθήκες- υπάρχει σχετική μελέτη του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ- και πάνω απ΄ όλα ήταν ένας προσωπικός θρίαμβος για μια ανυποχώρητη γυναίκα και μετανάστρια που αρνήθηκε να συμβιβαστεί με μιαν υποδεέστερη μοίρα.

Και ήταν τόσο ηχηρό το αποτέλεσμα, ώστε η εταιρεία ΟΙΚΟΜΕΤ άλλαξε όνομα και έδρα και μετεγκαστάθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου δραστηριοποιείται σήμερα στον χώρο των σκουπιδιών, αντιμετωπίζοντας, ωστόσο, βαρύτατες καταγγελίες από δημοτικές παρατάξεις, που αφορούν μεταξύ άλλων σε εκμετάλλευση ανηλίκων και αθρόες παραβιάσεις της (όποιας υπάρχει ακόμα…) εργατικής νομοθεσίας.

Τέλη Φλεβάρη του 2016, χοντρικά, η έκθεση της ευρωβουλευτού πλέον με τον ΣΥΡΙΖΑ Κωνσταντίνας Κούνεβα για τα δικαιώματα των οικιακών βοηθών και του προσωπικού φροντίδας της Ε.Ε. υπερψηφίστηκε πανηγυρικά από την Επιτροπή των Δικαιωμάτων των Γυναικών και Ισότητας Φύλων.

Και λίγες ημέρες αργότερα, ακολούθησε, στις αρχές του φετινού Μάρτη μια αναπάντεχη και σοκαριστική απόφαση του Εφετείου του Πειραιά, το οποίο, στη σκιά της δημοσιότητας, ακυρώνει την πρωτόδικη και αποφαίνεται πως η δολοφονική επίθεση κατά της κ. Κούνεβα, δεν ήταν εργατικό ατύχημα.

Βεβαίως, όπως λένε στο Penna.gr η νομικός κ. Σοφία Παπαοικονόμου και ο Ανέστης Ρουκάϊ επιστημονικός συνεργάτης της κ. Κούνεβα, η αίτηση αναίρεσης θα είναι το επόμενο βήμα.

Η ίδια η κ. Κούνεβα προβλέπει δυσοίωνα ότι μετά την απόφαση αυτή, «η ασυδοσία των εργολάβων θα μεγαλώσει. Ακόμα και σήμερα απειλούν τους εργαζόμενους ότι θα έχουν τη δική μου τύχη εάν δεν συμμορφωθούν, όπως έγινε πριν από λίγες εβδομάδες στον ΗΣΑΠ» και προσθέτει αποφασιστικά: «Ε, λοιπόν, ούτε η εργοδοσία είναι πανίσχυρη, ούτε οι εργαζόμενοι ανίσχυροι».

Ασφαλώς, γνωρίζει ότι τα πράγματα είναι άσχημα, ιδίως, όπως εκτιμά, στον ευρωπαϊκό νότο. Αλλά δεν χάνει το κουράγιο της. «Και ένας, μόνο ένας να υπάρχει», λέει, «είναι αρκετός να ανανεώσει ξανά το συνδικαλιστικό αγώνα».