Αυθεντικός κι ανεπιτήδευτος ήταν ο Μπάμπης Γκολές. «Μ΄ αρέσει στο μπουζούκι, ο τενεκεδένιος ήχος» μου είπε κάποιο βράδυ στην Κωλέττη, «όπως αυτός που έβγαινε από τα παληά όργανα». Την έψαχνε συνεχώς, με τα "αχλαδόσχημα" σκάφη. Και με κάτι στεγνά απ΄ την υγρασία, παληά μαντολίνα. Κι όλο ρώταγε να μάθει πως θ΄ ακούγονταν, αν άλλαζε η δομή τους, και κάποια στιγμή τα κούρντιζες αλλοιώς. Ε, ήταν διαφορετικά τότε. Και άλλοι οι μπουζουξήδες. Αλλά, αυτός ήταν πολύ κοντά, ήταν ήδη παληός. Και γι΄ αυτό «πάτησε» με τον Βάρλα.

Ο ήχος των οργάνων που φτιάχνει άγγιζε την καρδιά του την ίδια. Κι αυτός, ένας αυθεντικός σκυταλοδρόμος της παληάς φρουράς, στάθηκε πάντα ένας αφοσιωμένος "μπεκιάρης" στο τρίχορδο.

Κανείς, για παράδειγμα, στα χρόνια που ζούμε,  δεν τραγούδησε με τόσον εσωτερικό σπαραγμό τις επιτυχίες του Τζουανάκου.

Λυρικός σε δύσκολες εποχές, ο εσωστρεφής Πατρινός, έφυγε νωρίτερα από το λάδι που είχε το καντήλι του, χωρίς ακόμα να έχει μετρηθεί στον Πολιτισμό η σημαντική απώλεια, αυτού του απόλυτα τίμου λαϊκού καλλιτέχνη.

Αφιερωμένο στους αναγνώστες του Penna. gr

Γιώργος Αρβανίτης