Κάθε άνθρωπος έχει τις αντοχές του. Και συμπονώ βαθειά όσους αφήνονται συντετριμμένοι σε αυτήν την πλάνη, ώστε να αισθάνονται δυνατοί μέσα στην κλίμακα του κενού, όπου μετεωριζόμαστε όλοι μας εφορμώντας κάθετα στην ημερήσια φρίκη και την ασήκωτη μοναξιά τους.

Εντάξει η Εκκλησία είναι από καιρό ένας συντηρητικός θεσμός. Γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη παραίτηση από την πίστη. Και γιατί συχνά οι λύσεις που προτείνει αποτελούν την μεγαλύτερη φυγοστρατία. Όμως συνέχει τους ανθρώπους. Υπάρχει μια αξιοπρέπεια στους καταβεβλημένους αυτούς που προσέρχονται ευλαβικά στους ναούς και πολλοί από αυτούς, όπως η μάνα μου, με μια βαρειά και αξεδιάλυτη λύπη, μόνιμα φορεμένη στο πρόσωπο.

Αναρωτιέμαι τι να σκέφτηκαν άραγε αυτοί οι τσόγλανοι όταν αποφάσισαν την περασμένη Κυριακή να μπουκάρουν στη Μητρόπολη Θεσσαλονίκης την ώρα της λειτουργίας. Ποιοι παροξυσμοί ψευδαισθήσεων τους έκαναν να μαγαρίσουν με την θορυβώδη και γελοία παρουσία τους έναν τόπο που δεν μπαίνουν καν στον κόπο να προσπαθήσουν να κατανοήσουν. Ζώντας υπό την επίδραση μιας αποτρόπαιης και άνοστης ιδιωτείας τα ισοπεδώνουν όλα. Ώστε δεν υπάρχουν πλέον κορυφές, ούτε βάραθρα.

Ο άνθρωπος είναι δημιουργός αξιών και κατατρύχεται από την πίστη ότι κάτι στ΄ αλήθεια υπάρχει. Κι έτσι πλάθει μια πραγματικότητα χάρη στις υπερβολές του. Δεν μπορείς να εισβάλλεις επιπόλαια εκεί μέσα. Δεν γίνεται. Δεν φτύνεις ρε κόπανε εκεί όπου ο άλλος εναποθέτει τις ραγισμένες ελπίδες του. Είναι κορυφαίο ζήτημα Παιδείας και Πολιτισμού. Είναι ζήτημα αρχών και σεβασμού στις αξίες του διπλανού που στο κάτω- κάτω δεν σε ενοχλεί. Είναι βαρειά κατάπτωση αυτή η εισβολή. Προσβάλλει προσωπικά και καίρια όσους έχουν δυό δράμια μυαλό και ένα ποσοστό ευαισθησίας, ώστε να παραμερίζουν σεβαστικά στο δικαίωμα καθενός να ομορφαίνει όπου θέλει τη μοναξιά του μέσα σε έναν κόσμο οδύνης.

Είναι αξιολύπητοι, όσοι στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ, δεν βρήκαν το θάρρος να αποδοκιμάσουν αυτήν την βλακώδη και άστοχη ενέργεια. Κάποιος όφειλε να εξηγήσει σε αυτά τα ηλίθια και ανεπάγγελτα στραβάδια που νόμισαν πως έκαναν κάτι σπουδαίο, ότι κανένας εμπαθής αγώνας δεν δικαιώνεται. Πολύ περισσότερο, όταν δεν ξέρεις καν ποιος είναι ο αντίπαλος και παίζεις εν ου παικτοίς…

Γιώργος Χατζηδημητρίου