Χαζεύοντας τη βιβιλιοθήκη στο σπίτι, το μάτι της έπεσε πάνω σε δεκάδες πανομοιότυπους, σκονισμένους τόμους και με ρώτησε τι είναι αυτά τα τεράστια βιβλία.

Εγκυκλοπαίδεια της είπα. «Εγκυκλο…τι;» αποκρίθηκε εκείνη σαν να της μίλαγα για πυρηνική φυσική. Στην αρχή την κατηγόρησα, γιατί «δεν είναι δυνατόν να μην ξέρεις τι είναι η εγκυκλοπαίδεια και ας μην την έχεις χρησιμοποιήσει».

Μετά κατάλαβα ότι η ευθύνη βαρύνει αποκλειστικά και μόνο εμένα, άντε και λίγο την εποχή μας. Γιατί κι εγώ, ό,τι δεν ξέρω, το «γκουγκλάρω», παραβλέποντας τη συμβουλή του πατέρα μου, που με παρέπεμπε στους δύσχρηστους, κατ’ εμέ τουλάχιστον, τόμους του Ελευθερουδάκη ή αργότερα της Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάνικα.

Και τι έκαναν μαμά οι άνθρωποι πριν το internet; Δεν ήξεραν τίποτα τότε ε;

Στην προσπάθειά μου να της εξηγήσω ότι κάποτε δεν υπήρχε το διαδίκτυο και η πρόσβαση στην πάσης φύσεως – σωστή, λάθος, έγκυρη, αντικειμενική, μεροληπτική, παραπλανητική – πληροφορία δεν ερχόταν με ένα κλικ, είδα τον τρόμο στα μάτια της. «Και τι έκαναν μαμά οι άνθρωποι πριν το internet; Δεν ήξεραν τίποτα τότε ε;» ρώτησε σχεδόν με βέβαιη απόγνωση και λιγότερο με απορία. Της απάντηση ότι οι άνθρωποι είχαν πάντα πρόσβαση στην πληροφορία, αλλά με έναν τρόπο διαφορετικό και απαιτούσε μεγαλύτερο κόπο και προσπάθεια τότε, αλλά αν κανείς θέλει πραγματικά να μάθει κάτι, βρίσκει το δρόμο και πάντα έβρισκε ο άνθρωπος τρόπος να λύνει τις απορίες του, με όπλο την φυσική, ακατανίκητη, περιέργεια.

Μπορεί τότε να αγαπούσαμε λίγο παραπάνω την πληροφορία, γιατί μοχθούσαμε περισσότερο για να την βρούμε. Ίσως να είχε δίκιο ο πατέρας μου… ο οποίος μάλλον μου έλεγε το ίδιο πράγμα με άλλα λόγια τότε, πριν ακόμη εμφανιστεί ο παγκόσμιος ιστός (World Wide Web ή www).

«Μαμά εσύ ζούσες πριν το internet;» ήταν η επόμενη ερώτηση, που μάλλον μου «κόστισε» κάτι παραπάνω από την προηγούμενη, καθώς με έριξε – λίγο βίαια θα έλεγα – στο χάσμα των γενεών. Κι εκείνη τη στιγμή θυμήθηκα ότι η κόρη μου στα 2 της χρόνια είχε σύρει το δάχτυλό της πάνω στην οθόνη της τηλεόρασης και όταν διαπίστωσε ότι δεν ανοίγει αναφώνησε «χάλασε»… Παίζοντας με ένα παιδικό παιχνίδι που έμοιαζε με κινητό τηλέφωνο, μου είπε «θέλω να μου πάρεις ένα κανονικό τηλέφωνο, σαν το δικό σου, που να έχει twitter»… Μετά μου ζήτησε να κατεβάσουμε από το internet ένα ποδήλατο για να κάνει βόλτα στο πάρκο… Περιμένοντας να γίνει το φαγητό στην κατσαρόλα με ρώτησε «μαμά, δεν είναι έτοιμο γιατί ακόμα φορτώνει…;». Και πάει λέγοντας.

«Μαμά, το φαγητό δεν είναι έτοιμο γιατί ακόμα φορτώνει…;»

Η διείσδυση του διαδικτύου στη ζωή μας είναι δεδομένη και τα παιδιά «μπαίνουν» ολοένα και νωρίτερα στον Παγκόσμιο Ιστό. Σύμφωνα με παλαιότερο ρεπορτάζ του Penna (https://www.penna.gr/reportage/911-klikaroun-apo-to-dimotiko), το 33% των παιδιών ξεκινά τη πλοήγηση πριν την ηλικία των πέντε ετών, ενώ το 99,4% των μαθητών χρησιμοποιεί το διαδίκτυο.

Η εξοικείωσή τους με τον χώρο ξεκινά και από εμάς και τον βαθμό εξάρτηση που έχουμε οι ίδιοι οι ενήλικες (γονείς και μη) σε έξυπνα κινητά, συσκευές tablet και ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Είναι ευλογία για τη νέα αυτή γενικά να κρατά τόσο γερά και με τόση μαεστρία ένα τέτοιο εργαλείο. Είναι στο δικό μας χέρι όμως να της μάθουμε να την χειρίζεται με προσοχή, σύνεση, ασφάλεια και κυρίως να της δώσουμε τα κατάλληλα εφόδια ώστε να μην «πιαστεί» στον ιστό.

Γιατί εμείς έχουμε ζήσει χωρίς internet, εκείνοι όχι.