Είχα προσέξει το Marko στο σχολείο… Τα πονηρά του μάτια και το γλυκό του χαμόγελο με είχαν καθηλώσει από την πρώτη στιγμή. Ένα απόγευμα του χειμώνα έκανα μαθήματα πιάνου, όταν εκείνος έκανε skateboard έξω από το σπίτι μου. Βγήκα έξω τυχαία να αποχαιρετίσω το δάσκαλό μου. Τα βλέμματα μας συναντήθηκαν και αυτό ήταν αρκετό για να γεννηθεί ο έρωτας. Από εκείνη τη στιγμή γίναμε αχώριστοι. Εκείνος ήταν από την Κροατία, εγώ από τη Σερβία. Σύντομα θα γινόμασταν θύματα ενός πολέμου και μάλιστα από τις αντίθετες πλευρές.

Τη μέρα που ξέσπασε ο εμφύλιος ο Marko μου είπε πως θα έφευγε μαζί με την οικογένειά του. Περπατούσαμε μαζί χαμένοι. Κάθε όνειρο μας θα διαλυόταν. Η ζωή καμιά φορά δεν σε ρωτά και σου επιφυλάσσει τα χειρότερα. Αν δεν ζήσεις τη φρίκη του πολέμου δεν το καταλαβαίνεις. Μία περίπου ώρα μετά τη συνάντησή μας γύρισα στο σπίτι. Πριν καλά καλά προλάβω να μπω, μια μεγάλη έκρηξη κατέστρεψε το μισό κτίριο. Από τον κρότο πετάχτηκα στις σκάλες, ενώ ξαφνικά όλα σκοτείνιασαν.

Έξω επικρατούσε το αδιαχώρητο. Οι περισσότεροι έτρεχαν να σωθούν, να δουν αν οι δικοί τους ζούσαν. Άλλοι πονούσαν, άλλοι αιμορραγούσαν. Έφτασα στο σπίτι της θείας μου, όπου βρισκόταν η μητέρα μου. Ήθελα να την αγκαλιάσω, να της πω πως έχω επιβιώσει. «Όλα θα πάνε καλά», μου είπε. Έψαχνα να βρω το Marko, να δω πως δεν έχει πάθει τίποτα. Γρήγορα του τηλεφώνησα. Το σήκωσε ο πατέρας του ενώ η αγωνία μου μέχρι να λάβω την απάντηση που επιθυμούσα δεν μπορεί να περιγραφεί με λέξεις.

Έπειτα από μήνες μετακόμισα με την οικογένειά μου σε άλλη χώρα. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου, ήταν σαν να μου έκοβαν τα φτερά. Ξεκίνησα στο καινούριο σχολείο. Του έστελνα γράμματα, γράμματα βγαλμένα από την ψυχή μου, ήθελα να αποτυπώσω όλα όσα ένιωθα, να του ζητήσω να κάνει υπομονή μέχρι να γυρίσω. Με τους μήνες χαθήκαμε… Του έστελνα γράμματα, μα δεν λάμβανα πίσω καμία απάντηση. Το κενό μέσα μου μεγάλωνε. Δεν ήταν απλά ένας εφηβικός έρωτας.

Με τον καιρό ξεχάστηκα. Ένα πρωινό, δεκαέξι χρόνια μετά, άνοιξα το mail μου. Πρώτη στις επαφές μου ήταν αυτή του Marko. «Αν είσαι η Nikolina από την πόλη Mostar είμαι το αγόρι που είχες στην έκτη δημοτικού. Στείλε μου ένα μήνυμα, θα ήθελα να βρεθούμε», έγραφε ο ίδιος. Ο Marko ήταν ο μόνος μου φόβος ακόμα και τόσα χρόνια μετά. Ήξερα πως ποτέ δεν τον είχα ξεπεράσει. Ένας ανεκπλήρωτος έρωτας που βασάνιζε τα σωθικά μου κάθε μέρα…

Κανονίσαμε να βρεθούμε. Κανείς δεν είχε παντρευτεί. Ήπιε μια γουλιά κρασί και με φίλησε. Ένιωσα σαν να μην πέρασε μια μέρα…

Πηγή: nytimes.com