Παράσταση χωρίς αυτούς για τους οποίους στήνεται. Τους φιλάθλους…

Με μοναδικούς παρόντες, τους προέδρους και τις κουστωδίες των φουσκωτών. Μια αδιάντροπή και παντοδύναμη εξουσία, με την αναγκαία πινελιά της φαιδρής ΕΠΟ και του ανεκδιήγητου υφυπουργού Αθλητισμού με τα ναπολεόντεια σύνδρομα.

Όμως για όσους στέκονται στις λεπτομέρειες, υπάρχει ο Θεός του καλού γούστου.

Την ώρα της απονομής, εκείνος ο ευφυής και ως εκ τούτου απρόβλεπτος μέσα στο γήπεδο Αργεντίνος Τσόρι Ντομίνγκες, που έμαθε παιδιόθεν να φέρεται από τις αλάνες στη μπάλα, σαν αυτό που ακριβώς είναι, μιά πουτάνα και τίποτε περισσότερο, παραμέρισε το τυφλό πάθος κι έσκυψε με άφατη ευγένεια, χαρίζοντας ένα μοναδικής αξίας χειροφίλημα που έστειλε στα ουράνια τη μικρή οπαδό των αντιπάλων του, τη θυγατέρα του Μπουονανότε.

Μονάχα ένας θεόθεν αλήτης, θα μπορούσε να κάνει μια τόσο ανεπιτήδευτη και τρυφερή κίνηση. Μάγκας στο χορτάρι, μάγκας κι έξω από αυτό!..  Κι ίσως ο μοναδικός λόγος που άξιζε να γίνει αυτός ο τελικός... 

Γιώργος Αρβανίτης