Η ανθρωπότητα μοιάζει να γυρίζει σε μια κατάσταση γενικευμένης ανασφάλειας. Τα κέντρα των δυτικών μητροπόλεων, εκεί όπου λίγα μόλις χρόνια νωρίτερα, οι συνθήκες ήταν απολύτως προγραμματισμένες και προβλέψιμες, είναι σήμερα ξεκούρδιστα καθώς η ζωή βυθίζεται στην επικράτεια της ανασφάλειας και του ζόφου.  

Ο ισλαμικός φανατισμός, αποδεικνύει καθημερινά, ότι έχει τη δυνατότητα να εξάγει τον πόλεμο στην πλούσια Δύση, καταφέρνοντας χτυπήματα, των οποίων η ισχύς πολλαπλασιάζεται δραματικά από την δύναμη της επικοινωνίας. Κάθε τόσο, μετά από ένα νέο οδυνηρό πλήγμα, δηλώνουμε όλοι Παριζιάνοι, ή Λονδρέζοι, ή κάτοικοι Βρυξελλών και πάει λέγοντας.

Όμως αυτό δεν αρκεί για να αναχαιτίσει τη βία. Μια περίοδος που δημιούργησε από το τέλος του 1945 κοινά αποδεκτούς κανόνες και μια παγκόσμια τάξη, δείχνει να φτάνει στο τέλος της. Κι αυτό που έρχεται να την υποκαταστήσει δεν είναι καθόλου παρήγορο.  

Το σύνθημα για το τέλος αυτής της περιόδου δόθηκε λίγα χρόνια νωρίτερα, όταν η Δύση απερίσκεπτα, ιδιοτελώς και χωρίς φρόνηση, άνοιξε το καπάκι της μέχρι τότε ελεγχόμενης βίας και αποσυντόνισε στυγνά, μεν, αλλά συνεργάσιμα καθεστώτα, από τη Λιβύη και τις υποσαχάριες χώρες, μέχρι τη Μέση Ανατολή.  

Τα δεδομένα μοιάζουν πλέον γραφικά επακόλουθα μιας μέθης, απομεινάρια μιας περιόδου που υπήρχε λογικός διάλογος. Οι μόνοι που ακούγονται και η μπογιά τους δείχνει να περνάει, είναι όσοι στη Δύση προτείνουν σαν φάρμακο ακόμα περισσότερο κλειστά σύνορα, επιφυλακτικότητα και φόβο ή μίσος για τον ξένο και καχυποψία απέναντι σε οτιδήποτε διαφορετικό. Απέναντι στις αμήχανες πολιτικές ηγεσίες, προβάλλουν ως οι μοναδικοί έμπειροι διαχειριστές της μαζικής υστερίας. Είναι οι ταγοί. Οι μόνοι που μπορούν να αντιμετωπίσουν την παλίρροια της απειλής -από τον ISIS μέχρι τους μετανάστες και μόνο αυτοί αντιλαμβάνονται τις τεράστιες διαστάσεις της απειλής.

Έχουμε ξαναβρεθεί σε αυτό το σημείο. Ο φασισμός ήταν μία σπασμωδική κίνηση κατά των ανεπαρκειών της Δημοκρατίας. Προκάλεσε την πίστη σε έναν ηγέτη που θα κερδίσει τους εχθρούς στο εσωτερικό και το εξωτερικό και το αποτέλεσμα ήταν ένα απίστευτο αιματοκύλισμα.

 Ο Όργουελ θα το συνόψιζε λέγοντας ότι «ο ολοκληρωτισμός απαιτεί την διαρκή αλλαγή του παρελθόντος και μακροπρόθεσμα πιθανώς απαιτεί την αποκήρυξη κάθε αντικειμενικής αλήθειας».

Ο ακατέργαστος θυμός που παράγουν οι εικόνες της βίας, οι αυξανόμενες κοινωνικές ανισότητες, η απογοήτευση εκατομμυρίων που η ζωή τους έχει γίνει μία συνεχόμενη άσκηση επιβίωσης, η πίεση της παγκοσμιοποίησης και η μαζική μετανάστευση, η άνοδος του ρατσισμού, η τρομοκρατία και η σταθερή υποβάθμιση της αλήθειας είναι οι σπόροι για ένα νέα αυταρχισμό που έχει ήδη αρχίσει να εμφανίζεται.

Και αυτό είναι το κύμα πάνω στο οποίο έχουν ανέβει οι φανατισμένοι κήρυκες της νέας εποχής που μας ζητούν να κάνουμε ένα απεγνωσμένο άλμα στο σκοτάδι…

Γιώργος Αρβανίτης