Με βάση τη Συμφωνία της Αχρίδας που προέκυψε μετά την εμφύλια σύρραξη του 2000, οποιοδήποτε σλαβικό κόμμα κερδίζει τις εκλογές, είναι υποχρεωμένο να σχηματίσει κυβέρνηση με ένα τουλάχιστον αλβανικό κόμμα καταθέτοντας στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας το λιγότερο 61 υπογραφές.

Μέχρι πρότινος η μειονότητα, η οποία αποτελεί το ένα τέταρτο του πληθυσμού της ΠΓΔΜ σε σύνολο 2,1 εκ. κατοίκων, εκπροσωπείτο κυρίως από το κόμμα DUI του Αλί Αχμέτι, ο οποίος έχει λάβει μέρος στις δύο τελευταίες κυβερνήσεις συνεργασίας υπό τον Γκρουέφσκι.

Στις 11 Δεκεμβρίου, το κόμμα απώλεσε το 50% της δύναμής του, με αποτέλεσμα οι συσχετισμοί στο εσωτερικό της μειονότητας να διαμορφώνονται ως εξής: DUI 10 έδρες, «Μπέσα» 7 έδρες και «Συμμαχία για τους Αλβανούς» 3 έδρες.

Ύστερα από επισκέψεις των επικεφαλής τους στα Τίρανα και συνομιλίες με τον Αλβανό πρωθυπουργό Έντι Ράμα, τα τρία κόμματα δεσμεύθηκαν να προωθήσουν κοινή ατζέντα σε πιθανή συγκυβέρνηση, ανεξαρτήτως του ποιο ή ποια εξ αυτών θα συμμετάσχει στο κυβερνητικό σχήμα.

Στο πλαίσιο αυτό, αποφάσισαν να στηρίξουν τον σοσιαλδημοκράτη Ζόραν Ζάεφ (διαθέτει 49 έδρες), ο οποίος προεκλογικά, υιοθέτησε το αίτημά τους για καθιέρωση της αλβανικής ως δεύτερης επίσημης γλώσσας του κράτους, την αναγνώριση με ψήφισμα της Βουλής των διώξεων που έχει υποστεί η μειονότητα στο παρελθόν και εξίσου σημαντικό, την ανακήρυξη του κράτους σε Ομοσπονδία Σλάβων και Αλβανών.

Σε κλίμα παρατεταμένης πολιτικής αστάθειας όπου κυριαρχούν η πόλωση και η αμοιβαία καχυποψία, η έντονα αμφισβητούμενη απόφαση του Προέδρου Γκιόργκι Ιβάνοφ να αρνηθεί την ανάθεση σχηματισμού κυβέρνησης στον Ζάεφ, επιτρέπει στους Σοσιαλδημοκράτες και τους Αλβανούς συμμάχους τους να τον κατηγορούν ότι παραβιάζει κατάφορα το Σύνταγμα, την ώρα που οι οπαδοί του Γκρουέφσκι διαδηλώνουν καθημερινά στους δρόμους απειλώντας ότι θα αποκλείσουν το Κοινοβούλιο.

Η απειλή διάχυσης της κρίσης και γενικότερης αποσταθεροποίησης είναι κάτι παραπάνω από προφανής. Δεν είναι τυχαίο ότι η ρωσική διπλωματία καταγγέλλει ωμές εξωτερικές παρεμβάσεις υποστηρίζοντας πως με την «ενεργό συνδρομή των ηγετών του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε επιχειρούν να επιβάλλουν την “αλβανική πλατφόρμα”, που συντάχθηκε στα Τίρανα, στο γραφείο του πρωθυπουργού υπό τον Χάρτη της λεγόμενης Μεγάλης Αλβανίας, με τον οποίο προβάλλονται εδαφικές αξιώσεις σε περιοχές των γειτονικών χωρών, του Μαυροβουνίου, της Σερβίας της ΠΓΔΜ και της Ελλάδας».

Το ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών, εκφράζει την ανησυχία του επειδή εκτιμά ότι στην όλη υπόθεση έχουν εμπλακεί και οι Αρχές του Κοσσόβου- γεγονός που κινητοποιεί ήδη τα αντανακλαστικά της Σερβίας- προειδοποιώντας ότι οι κινήσεις που ξεδιπλώνονται είναι «εξαιρετικά επικίνδυνες καθώς εγκυμονούν την καταστροφή της κρατικής οντότητας της ΠΓΔΜ και γενικά την αποσταθεροποίηση στα Βαλκάνια».

Την ίδια ώρα η Τουρκία που αντιλαμβάνεται τους συμπαγείς μουσουλμανικούς πληθυσμούς στην Βαλκανική σαν στρατηγικά προγεφυρώματα εθνικών επιδιώξεων, (κάτω από τα τεμένη της Βουλγαρίας, της Θράκης, του Κοσσόβου και των Τιράνων μαίνεται ένας ακήρυκτος πόλεμος για τον έλεγχο μέσω των μουφτήδων και τον εκτουρκισμό τους) και σε μια απροκάλυπτα εχθρική στάση έναντι της Ελλάδας κλιμακώνει την απειλή στη γραμμή Θράκη-Αιγαίο- Κύπρος, όπου το ενδεχόμενο ενός θερμού επεισοδίου- στο οποίο υψηλοί πολιτικοί και διπλωματικοί κύκλοι στην Αθήνα, προβλέπουν ότι δεν θα μείνουν αμέτοχες και όμορες χώρες- δεν είναι καθόλου θεωρητικό.

Στο περιβάλλον αυτό που ορίζεται από φανερούς και υφέρποντες εθνικιστικούς παροξυσμούς ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας και η ομάδα του, αντί να έχουν κλείσει προ καιρού την αξιολόγηση (μιας και έπεται και τρίτη…) παριστάνουν φαιδρά και ανεύθυνα ότι διαπραγματεύονται σκληρά, αναζητώντας επικοινωνιακό περιτύλιγμα για τη νέα λιτότητα που ονομάζεται πλέον… «νέο μείγμα οικονομικής πολιτικής».

Και στην πολιτική αγορά, περιφέρονται ακκιζόμενες κάτι γραφικές ανθυπομετριότητες που έχουν χάσει προ πολλού κάθε μέτρο, περιφρονούν αλλήλους με αγοραίο ήθος και δεν μιλιούνται καν μεταξύ τους ούτε για τα χρειώδη, συμπεριφερόμενοι κωμικά, την στιγμή που οι καιροί δεν επιτρέπουν τέτοια ευήθεια, σαν κάτοχοι της μοναδικής αλήθειας για τη... σωτηρία μας.

Θα ήταν παρήγορο σημάδι, όπως θα έλεγε και ο μεγάλος απαρηγόρητος της Πρέβεζας, αν τουλάχιστον μέσα στους ανθρώπους αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία. Αλλά, ούτε και γι΄ αυτό έχουμε πλέον ελπίδα… 

Γιώργος Χατζηδημητρίου