Εκεί γλιστράει πιό θριαμβευτικά το πενάκι. Η μοναχική γραφή σαν απόκρυφος, απολαυστικός  χορός. Μεγαλώνοντας η επιφάνεια γραφής, και το κάδρο της σκέψης μετασχηματίζεται, αλλάζει μοτίβο κάπως απελευθερωτικά και ετσι  συνήθως συλλαμβάνω και μία νέα ιδέα, που με γοητεύει προς στιγμή. Αν αντέξει μέχρι το επόμενο πρωί την υιοθετώ ειδάλλως την αφήνω να εξατμιστεί στον ουρανό, όπως ο έρωτας οταν πεθαίνει. Κατά τη διάρκεια του τελετουργικού δεν παραγγέλνω φαγητό για να μη λαδώσει  η τυπογραφία.

 Στο τέλος πάντα ένα άλυτο και μονότονο  διπλό δίλλημα να πάρω μαζι μου διπλωμένο το τραπεζομάντηλο ή να το αφήσω; Να σβήσω με κυκλικές μουτζούρες ή να εγκαταλείψω ανέγγιχτα τα ασήμαντα για άλλους, έστω και λίγο καλλιγραφικά ίχνη. 

Μου αρέσουν οι διαφανοι μπλε  bic στυλοί και τα roller μαρκαδοράκια, που όταν για κάποιο λόγο έχουν παλιοκαιρίσει, έχει διασταλλεί η γραφίδα τους, και γράφουν παχιά και καλοροϊκά σαν πένες. Ειδικά πάνω στο χάρτινο τραπεζομάντηλο. Η μύτη εχει απλωμένο τότε το μπλέ μελάνι πάνω και γύρω της και σε παρασύρει να το ξοδέψεις . Εκείνη τη στιγμη είναι καλύτεροι απο Mont Blanc. 

Σταύρος Κωνσταντινίδης