Υπάρχουν εκατομμύρια ιστορίες όπως αυτές. Η Hironaka απεικονίζει αυτή την κόπωση μέσα από τις γυναίκες που ζωγραφίζει,  όμορφα σώματα από παρακμιακές μούσες οι οποίες μοιράζονται μαζί μας τον πόνο τους.

Μας κοιτάζουν με τα μεγάλα μάτια τους, αλλά ποτέ δεν φαίνεται να εστιάζουν το βλέμμα τους. Έχουν τυφλωθεί από τον πόνο, φαντάζονται ένα παρελθόν που δεν συνέβη ποτέ.

Παρά την αίσθηση της ματαιότητας των καταπληκτικών έργων της, η καλλιτέχνης καταφέρνει να δείξει αισθησιασμό στις γυναίκες που σχεδιάζει. Υπάρχει μια αίσθηση του παράδοξου όταν βλέπουμε αυτά τα γυμνά σώματα να αντιμετωπίζουν τον δικό τους πόνο.

Είναι ένα περίεργο μείγμα ερωτισμού και μελαγχολίας. Κάποιες φορές φαίνεται ότι το φύλο βρίσκεται μεταξύ αυτών των δύο εννοιών, ιδιαίτερα στις σχέσεις που είναι καταδικασμένες να αποτύχουν, όπου το μόνο πράγμα που κρατά τους δύο ανθρώπους μαζί είναι ο καθαρός σεξουαλικός μαγνητισμός