Ένας από τους τελευταίους κρίκους σε μια λαμπερή αλυσίδα ποδοσφαιρικών άσων, που φόρεσαν την κόκκινη φανέλα, όπως οι Λόνγκγουορθ, Σκοτ, Γέϊτς, Χάντ, Μπάσμπι, Πέϊσλι, Νταλγκλίς, Χάνσεν, Μπαρνς, Χιουζ, Κίγκαν, Χάϊγουεϊ, Κλέμενς, Ρας, Τόμπσον, Νιλ, Χάνσεν, Σούνες, Μπαρνς, ΜακΜάναμαν, Φάουλερ, Τόσακ και  Όουεν, ο Στίβεν Τζέραρντ, μέλος αυτού του μεγάλου συλλόγου για 25 χρόνια που θαρρείς γεννήθηκε με το περιβραχιόνιο του αρχηγού στο μπράτσο, δημοσίευσε πρόσφατα την αυτοβιογραφία του.

Με τίτλο αυτοαναφορικό αλλά, λακωνικό: «Στίβεν Τζέραρντ: Η ιστορία μου», ο ποδοσφαιριστής αναφέρεται σε μια τραυματική φάση που τον σημάδεψε και τον οδήγησε στα πρόθυρα της αυτοκτονίας.

Το πρωτάθλημα του 2014 βρισκόταν στην τελική ευθεία και η Λίβερπουλ που είχε το προβάδισμα σε σχέση με τη Μάντσεστερ Σίτυ χρειαζόταν απλά να μη χάσει από την Τσέλσι του Μουρίνιο, ο οποίος μπλοφάροντας ως συνήθως, είχε δηλώσει ότι θα κατέβαζε τα δεύτερα.  

Ήταν 27 Απριλίου και το ρολόϊ του Σταδίου, έδειχνε το 40΄ όταν ο Τζέραρντ γλίστρησε στο κοντρόλ μιας πάσας, ο Ντεμπά Μπα εκμεταλλεύτηκε την κατάσταση και νίκησε τον Σιμόν Μινιολέ στο τετ α τετ. Η καταστροφή ολοκληρώθηκε στο δεύτερο ημίχρονο. Παρότι η Τσέλσι είχε κλειστεί στα καρέ της, το γκολ της ισοφάρισης δεν έδειχνε δυνατό και σε μία αντεπίθεση, Φερνάντο Τόρες και Γουίλιαν βρέθηκαν μόνοι τους με τον Μινιολέ, με τον Βραζιλιάνο να γράφει το τελικό 2-0.

Το πρωτάθλημα χάθηκε άδοξα κι αυτός ο σπουδαίος ποδοσφαιριστής, κρέμασε τα παπούτσια του στην ομάδα, χωρίς ποτέ να καταφέρει να προσθέσει τον κορυφαίο εθνικό τίτλο στην πλούσια συλλογή του.  

Η αφήγηση αυτού του σκληροτράχηλου παίχτη, είναι συγκλονιστική.

«Κάθισα στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου και ένιωσα τα δάκρυα να κυλούν στο πρόσωπό μου. Δεν είχα κλάψει για πολλά χρόνια, αλλά στο δρόμο της επιστροφής για το σπίτι δεν μπορούσα να σταματήσω.

Δεν μπορώ καν να σας πω αν οι δρόμοι ήταν γεμάτοι από κίνηση ή άδειοι την ώρα που ήμουν μέσα στο αυτοκίνητο. Ήταν κάτι που με σκότωνε.

Ήμουν μουδιασμένος, σαν να είχα χάσει κάποιο μέλος της οικογένειάς μου. Ένιωθα σαν να χανόταν από μέσα μου ένα τέταρτο αιώνα που είχα περάσει σε αυτόν το σύλλογο. Δεν είχαν καν προσπαθήσω να σταματήσω τα δάκρυα καθώς τα γεγονότα του αγώνα έπαιζαν ξανά και ξανά στο κεφάλι μου» γράφει χαρακτηριστικά ο Τζέραρντ και συνεχίζει: 

«Μία απλή πάσα ήρθε προς το μέρος μου στη μεσαία γραμμή. Ήταν η στιγμή μηδέν.. Πήγα να βρω τη μπάλα αλλά γλίστρησε κάτω από το πόδι μου και εγώ έπεσα στο έδαφος. Η Τσέλσι έβγαινε ξαφνικά στην κόντρα και εγώ σηκωνόμουν γρήγορα και έτρεχα με όλη μου την καρδιά. Κυνηγούσα τον Ντεμπά Μπα λες και η ζωή μου εξαρτιόταν από αυτό. Ήξερα το αποτέλεσμα σε περίπτωση που δεν τον προλάβαινα. Ήταν όμως ανώφελο. Δεν μπορούσα να τον σταματήσω. Ο Ντεμπά Μπα σκόραρε και είχαν τελειώσει όλα.

»Χάσαμε 2-0 και η Σίτι πήρε έπειτα τον τίτλο. Ήθελα για τόσα πολλά χρόνια να πάρω αυτόν τον τίτλο με τη Λίβερπουλ και τώρα αυτός απομακρυνόταν. Είχα δώσει τα πάντα στη Λίβερπουλ: στις προπονήσεις, σε σχεδόν 700 παιχνίδια, δεν μπορούσα να προσφέρω περισσότερα. Αντί όμως να διώξω τη μπάλα μακριά ή να κάνω το τάκλιν ή να τη γυρίσω πίσω, εγώ έπεσα.

»Η Kop και όλο το Άνφιλντ τραγουδούσαν το "You'll Never Walk Alone" αλλά εγώ ένιωθα απομονωμένος, πολύ μόνος. Ο ύμνος της Λίβερπουλ σου υπενθυμίζει να κρατάς ψηλά το κεφάλι όταν περνάς μέσα από την καταιγίδα. Σου υπενθυμίζει να μην φοβάσαι το σκοτάδι. Σου υπενθυμίζει να περπατάς μέσα από τον αέρα και τη βροχή μέχρι να πεταχτούν και να καούν τα όνειρά σου και να περπατάς με ελπίδα στην καρδιά. Δεν αισθανόμουν, όμως, ότι μου είχε μείνει άλλη ελπίδα. Αντίθετα, έψαχνα να βρω έναν τρόπο για να κρατηθώ στη ζωή και να μην αυτοκτονήσω». 

Γιώργος Χατζηδημητρίου