Οι έλεγχοι ασφαλείας στο αεροδρόμιο Ben Gurion του Τελ Αβίβ αγγίζουν τα όρια της παράνοιας. Οι ισραηλινοί όμως ξέρουν ότι δεν γίνεται αλλιώς. Και αυτό μάλλον είναι το πιο στενάχωρο. 

"Εμείς ζούμε με την απειλή της τρομοκρατίας δεκαετίες τώρα, ας μάθει κι ο υπόλοιπος κόσμος τώρα πώς είναι να ζεις με αυτό το συναίσθημα" μου είχε πει μετά τη 11η Σεπτεμβρίου ένας συγγενής από το Ισραήλ. Είχα σοκαριστεί. Πόσο μίσος για τον απέναντι, τον - θεωρητικώς - πιο ασφαλή από εσένα μπορει να δημιουργήσει αυτή η κατάσταση; Σίγουρα περισσότερο από όσο φανταζόμουν. 

Ταξίδευα με το λεωφορείο (ριψοκίνδυνο για πολλούς) στη Χάιφα πριν από χρόνια. Στο μπροστινό κάθισμα κάθονταν δύο κοπέλες, περίπου 19-20 χρονών, ντυμένες με στρατιωτική στολή, με τα «χρώματα του πολέμου». Ήταν εν μέσω θητείας και αυτές προφανώς. Κοιτούσαν έξω από το παράθυρο και έβλεπαν έναν φαντάρο που καθόταν στη στάση, περιμένοντας το λεωφορείο. Τον σχολίαζαν με πολύ λεπτομέρεια. Σκέφτηκα αμέσως "τι ωραία ανεμελιά, δυο κοπέλες κοιτουν και χαζοφλερτάρουν το αγόρι που περιμένει στη στάση.". Σταδιακά ο τόνος της φωνής τους ανέβηκε λίγο και μπόρεσα να ακούσω τι συζητούν. Περίμενα να ακούσω κάτι για "τα μάτια του, το βλέμμα του, το κορμί του" αλλά διαψεύτηκα. Σχολίαζαν το όπλο του... 

Κάτι έχει κάνει λάθος η ανθρωπότητα, είναι προφανές.

Χαρά Αυγερινού