Το κλίμα, όπως κα να΄ χει, επιβάλλει συντηρητικές κινήσεις και αναδίπλωση. Κι έτσι, στο περιθώριο της ιστορίας, συντελούνται απαρηγόρητοι ενίοτε χωρισμοί ή μικρά και ανεπαίσθητα δράματα στις λεπταίσθητες ψυχές που στην πραγματικότητα δεν αφορούν κανέναν.

Ξέροντας σχετικές ιστορίες φίλων και γνωστών που έχω ακούσει από πρώτο χέρι, νύχτες ολόκληρες με συγκατάβαση, σαν συγγενής τεθλιμμένος και συνήθως πάνω από ένα ποτήρι, διαπιστώνω κάθε φορά την ίδια ζαλάδα μιας μεθεόρτιας κατάστασης που σχόλασε κακήν- κακώς και πρέπει εσύ τώρα να μαζέψεις τα απομεινάρια στο τραπέζι.

Υποφέρουν μονάχα, όσοι είναι άπειροι να διαχειρίζονται τους πόνους της καρδιάς και ζούνε μέσα στην καταφορά τους, μετατοπίζοντας διαρκώς σε νέες περιοχές τα όρια του ανθρώπινου πάθους, μην ξέροντας πώς να αναμετρηθούν με την απουσία. Σ΄ αυτές τις περιπτώσεις, δεν μπορείς παρά να μην σκεφτείς συμπονετικά, "καθείς και το χάλι του"…

Κι ευτυχώς, υπάρχουν πλοηγοί που πάντοτε, αναβαθμίζοντας τη λυγρή, εποχική μελαγχολία, όσων ταλαιπωρούνται από την ασταθή ιδιοσυγκρασία τους, θα αναρωτιούνται φέρνοντας τον κόσμο στα συγκαλά του, «μα τι γυρεύουν οι ψυχές μας ταξιδεύοντας, μέσα σε μια πατρίδα που δεν είναι πια δική μας, ούτε δική σας;».

Γιώργος Χατζηδημητρίου