Μονάχα εμείς ξαναρχίζουμε κάθε μέρα στην κόντρα. Εμείς που κουβαλάμε στους κουρασμένους ώμους μας την αποφορά της ιστορίας.

Οι άνθρωποι αυτοί, είναι η ζωντανή απόδειξη του αξιώματος οτι ένας μεγαλοπρεπής τρόμπας  όταν πάρει πολύ σοβαρά τον εαυτό του, μπορεί και να τον ξεπεράσει... Ώσπου να χαθεί μέσα στις ναρκισσιστικές τοξίνες του!

Και να πάψει πια να μας διασκεδάζει...

Εντάξει, οι εκλεπτυσμένοι γύπες με τους οποίους (υποτίθεται πως διαπραγματεύονται), νομίζουν οτι η ζωή είναι μια βόλτα πάνω απο αρωματισμένα πτώματα. Βαλς και σφαγείο. Θα έπρεπε όμως αυτό να το ξέρουν. Όχι να πνίγονται στους αφρούς των ψευδαισθήσεων και της ιδιωτικής ανάγνωσης του κόσμου.

Φτάσαμε στο σημείο, εξαιτίας της πολιτικής τους ατολμίας και της απουσίας εθνικού σχεδίου όλες οι σημαντικές αποφάσεις που αφορούν τη ζωή μας, να  υπαγορεύονται στα κυβερνητικά γραφεία απο επαγγελματίες "εκτελεστές". Αν νοιώθαμε την ίδια απελπισία, θα μπορούσαμε τουλάχιστον να ορίζαμε κάτι. 

Αλλά, μας σερβίρουνε θάνατο απο έλλειψη ταλέντου. 

Στο μεταξύ το ανυπόληπτο Κοινοβούλιο δικαιούται να συζητά για το θέμα των νέων αλλαγών στην Παιδεία, απορρίπτοντας αενάως αιτήσεις για άρσεις βουλευτικής ασυλίας ας πούμε, πάνω στις κλίμακες μιας στείρας οξυδέρκειας.
Οι υπόλοιποι συγκροτούμε την αδρανή μάζα...

Υπάρχει μια έμφυτη αξιοπρέπεια που προστατεύει τον άνθρωπο, όταν μεγαλώσει να γίνει Τσίπρας.

Δυστυχώς όμως, δεν υπάρχει πρόβλεψη που να κόβει το δρόμο σ΄ αυτούς τους ψεύτες να γίνονται πρωθυπουργοί. Τους ψηφίζει όμως ο λαός. Γιατί η ψυχή και το μυαλό μπαίνουν σε αργία όταν η Παιδεία δεν παράγει ανησυχίες.

Γι΄ άλλη μια φορά η γελοία χώρα, ξέπεσε στην κακή τύχη να έχει στο τιμόνι έναν τόσο κωλοτούμπα πρωθυπουργό που διέψευσε τόσο νωρίς όλες τις προσδοκίες.  

Η ιστορία δεν διδάσκει κανέναν. Η διαφορά είναι οτι οι τωρινοί ψεύτες και οι νέοι κυνικοί που κυβερνάνε χάρη στην κόπωση της εξουθενωμένης μάζας, πριμοδοτούν αδιάφοροι τα ποσοστά των ακραίων. 

Κάνω το σταυρό μου με δέος και σκέφτομαι οτι ευτυχώς εμείς, θα πεθάνουμε σε κάποια απόσταση απο αυτήν την ανυπόφορη αηδία...

Γιώργος Χατζηδημητρίου