Μερικές φορές τα ελληνικά Πανεπιστήμια θυμίζουν κακόφημες περιοχές που καλό είναι κανείς να αποφεύγει.

Τις βραδυνές ώρες, το Πολυτεχνείο της Αθήνας, μετατρέπεται συχνά σε ορμητήριο κάποιων χουλιγκάνων που λαμπαδιάζουν με άνεση διερχόμενα τρόλεϊ κι ύστερα οχυρώνονται στα έγκατά του, επειδή τους προστατεύει το άσυλο.

Τα παραδείγματα είναι πολλά. Όπως ας πούμε η περίπτωση του καθηγητή στο Πάντειο που προπηλακίστηκε επειδή υπέδειξε σε κάποιους φοιτητές να μην λερώνουν με σπρέϊ τους τοίχους.

 Ή στη Νομική, στο κέντρο της Αθήνας, όπου λυπάσαι να περάσεις μέρα- μεσημέρι, από τους δυστυχισμένους ναρκομανείς που συναθροίζονται για μια δόση, την οποία «χτυπάνε» επί τόπου, ενώ θα έπρεπε η Πολιτεία στοργικά να τους περιθάλπει…

Το κακό έχει πολλά πρόσωπα. Και το χειρότερο είναι ότι έχουμε συνηθίσει να κοιτάζουμε από μιθριδατισμό κατάματα το κεφάλι της Μέδουσας χωρίς πια τον κίνδυνο να πετρώσουμε. Έχει αυτό συντελεστεί ήδη μέσα μας.

Αντί για λίκνα της γνώσης πολλοί Πανεπιστημιακοί χώροι είναι στέκια ανομίας. Πόσο αριστερό είναι αυτό; Και τι σχέση μπορεί να έχει με τα αριστερά και ανθρωπιστικά ιδεώδη το πλιάτσικο και η καταστροφή ή η «απαλλοτρίωση» βιβλιοθηκών και επίπονης συλλογής επιστημονικού υλικού;

«Αυτά τα θέματα τα λύνει το φοιτητικό κίνημα» απάντησε με παροιμιώδη απάθεια ο…υπουργός Παιδείας Κ. Γαβρόγλου!..  Ποιο φοιτητικό κίνημα; Αυτοί δεν μπορούν να μοιράσουν δυο γαϊδουριών άχερα. Δεν ξέρουνε  που πατούν και που βρίσκονται.

Αυτές οι αριστερίστικες προσεγγίσεις βολεμένων ακαδημαϊκών Συριζαίικης κοπής, που ζημιώνουν και το φοιτητικό κίνημα και υποβιβάζουν βάναυσα τον θεσμό του ασύλου σε ποινική συνθήκη υπόθαλψης εγκληματιών μας έφεραν ως εδώ.

-Γ. Α.