Έκτοτε, μαχόμαστε τα ζημιογόνα πάθη, καλλιεργώντας βαθμηδόν την αχρειότητά μας.

Με το μελό σήμερα δε ρίχνεις ούτε κοπελίτσες. Όλες λεφτά θέλουνε.

Χρονιάρες μέρες, παραδεχόμαστε τα λάθη των άλλων και σταυροκοπιόμαστε που ευτυχώς, δεν έχουμε τίποτε σίγουρο. Καλά που υπάρχει κι ο Μανώλης… Άδει με στέρεη μεγαλοπρέπεια αυτό το τραγούδι στο τέρμα της φλέβας και του λυγμού του ο Τσιγγάνος και νομίζεις ότι αφήνεις πίσω σου κατεστραμμένες πολιτείες, ερείπια που καπνίζουν και διαμελισμένα πτώματα καθώς διασχίζεις με το τραίνο, πάντοτε προς τον Βορά, την έρημη ύπαιθρο κι όλους τους περιστασιακούς έρωτες που ισχυρίζονται πως σε σημαδέψαν στα γλυκανάλατα νερά του χαϊδοκώλη Νότου.  

Δεν υπάρχει αίσθημα και πίστη, που να μην προδίδει τον εαυτό της. 

Γιώργος Χατζηδημητρίου