Κανένας δεν ξέρει στ΄ αλήθεια τι διάολο είναι η σημερινή Ελλάδα. Όχι πάντως, αυτή η μητριά πατρίδα, όπου για μας δεν έχει έλεος. Θέλουμε μια Πατρίδα αξιοπρεπή, χωρίς στρατειές ανέργων, απελπισμένους αυτόχειρες, ξενητεμένη ή άπραγη νεολαία κι ανθρώπους λυγισμένος που στοιχίζονται με συντριβή και αιδώ, στις ουρές των συσσιτίων. Αλλά, αυτά τα πράγματα θέλουν σχέδιο και μια πολιτική τάξη, ικανή να θέσει δύσκολα ερωτήματα και να δώσει τις απαντήσεις. 

Αν οι πολιτικοί μας ένοιωθαν την ίδια απελπισία με μας, θα μπορούσαμε ίσως να μεταποιούσαμε σε κάτι δημιουργικότερο την οργή μας και να ορίζαμε λίγη γη γύρω μας.

«Αστεία πολιτική ελίτ» σκέφτομαι. «Μας σερβίρουνε θάνατο από έλλειψη ταλέντου»…

Περιφέρουν μπροστά στα ραγισμένα μάτια μας -ανεπάγγελτοι κλασσικά πολλοί απο αυτούς...-την αχρηστία τους σαν κορώνα. Σε τούτην τη βαρειά γελοιότητα μοναχά η βλακεία διεκδικεί φωτοστέφανα... Κοιτάξτε το έρημο Κοινοβούλιο με την χαρισματικά αυτοκαταστροφική Πρόεδρό του. Την ώρα που ο κόσμος φλέγεται εκείνη εξαντλείται στις κλίμακες μιας στείρας οξυδέρκειας.

Ψυχορραγώντας μέσα στις μπουρμπουλήθρες του αφόρητου στόμφου, το απαξιωμένο πολιτικό σύστημα, εννοεί να μας πάρει όλους μαζί στον σκοτεινό βυθό του. Ανεβαίνουν στο βήμα και σπαθίζουν με ακατανόητο θυμό και θεατρικές χειρονομίες τον αέρα. Διακεκριμένοι επιληπτικοί που συσπώνται μέσα τους οι αφροί της αποτυχίας. Φτενοί και αυτοβαρυσήμαντοι που έχουν πάρει πολύ στα σοβαρά τον εαυτό τους κι έφτασαν στις μέρες μας να τον ξεπεράσουν. Αν μπορούσαν τουλάχιστον να χαθούν μέσα στις ναρκισσιστικές τοξίνες τους…

Η λύπη μας ίσως και να είναι αυτή που μας σώζει, λέω, τελικά. Κι αυτή η ωχρή μελαγχολία που τρέχει πριν απο μας μπροστά και μας προφυλάσσει απ΄ τον κατήφορο της ατιμωτικής κατάφασης.

Οι παππούδες μας κατέλαβαν ορμητικά τον Σαραντάπορο για να λένε τώρα τα παιδιά μου ότι τους ζαλίζουν οι στροφές στην ανηφόρα. Αντίκρυσαν μετά έκπληκτοι τον Σαγγάριο, προτού να σκεπάσουν τα μάτια τους οι στάχτες. Κι οι ρακένδυτοι πατεράδες μας κάναν το ΄40!

Πως φτάσαμε μέσα σε τόσο λίγα χρόνια απο τη φτώχεια στο δήθεν; Ας το βρει πλέον η γενιά τους. Κι ας αποτύχει! Το θέμα είναι να μην φτάσουμε να ζούμε κάποτε τη νοσταλγία αυτού του τόπου. Ομόνοια-Σταδίου, σκυφτοί. Στα "βαρειά" να παίζει το κλαρίνο. Κι εμείς, ξένοι σε ό,τι αγαπήσαμε...

Γιώργος Χατζηδημητρίου