Το περασμένο τετραήμερο, στο Παλαιό Φάληρο, στο 2ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, βρέθηκαν άνθρωποι από διαφορετικές κοίτες, αλλά, με κοινό προορισμό να φτάσουν στις εκβολές μιας αλήθειας που γνώριζαν κατά βάθος ότι δεν πρέπει να ομλογήσουν μεταξύ τους.

Η περιγραφή ταιριάζει μόνο σε τροχαία δυστυχήματα. Δυό μόλις χρόνια στην εξουσία, ήταν αρκετά, ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ από κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς να μετατραπεί σε μια άμορφη μάζα σοσιαλδημοκρατικών σιδερικών μετά τη σφοδρή, μετωπική σύγκρουση με την πραγματικότητα και την διάλυση κάθε αυταπάτης.

Στα θύματα συγκαταλέγεται η ίδια Αριστερά και οι ιδέες της, που πλήρωσε συχνά με το αίμα της αλλά, που έχει πάψει πλέον να διαθέτει την παληά γοητεία. Η βίαιη προσαρμογή και η εγκατάλειψη όλων των δεσμεύσεων για χάρη της εξουσίας, έχουν μετατρέψει αυτό το «περίεργο είδος» πολιτικών, σε στυγνούς υπολογιστές της επόμενης μέρας.

Αυτή η κατάσταση όμως, οδηγεί σε αδιέξοδο. Δεν υπάρχουν ερωτήσεις και απαντήσεις σε έναν χώρο χωρίς ορίζοντα. Το γνώριζαν κατά βάθος αυτό οι σύνεδροι και γι΄ αυτό ελάχιστοι προχώρησαν πέρα από ένα λελογισμένο στάδιο ανησυχίας. Οι υπόλοιποι απλώς απέφυγαν την αυτοκριτική. Τι να πεις, άλλωστε, όταν έχεις διαψεύσει όλες σου τις διακηρύξεις;

Προσεύχεσαι και ελπίζεις ότι ακόμα δε χάθηκαν όλα, σε μια πηχτή ατμόσφαιρα βασανιστικών ενοχών, όπου το μοναδικό καταφύγιο είναι η αυτοσυγχώρεση και οι βολικές ψυχολογικές υπεραναπληρώσεις…

Γιώργος Χατζηδημητρίου