Εν αρχή παρουσίασε μια, αμφισβητήσιμης επιστημονικής βαρύτητας γνωμάτευση ενός παγκοσμίως άγνωστου Ινστιτούτου στην Φλωρεντία που περιόριζε αυθαίρετα τον αριθμό των αδειών σε τέσσερις, λες και η χώρα ζει ακόμα σε συνθήκες αναλογικής εκπομπής σήματος.

Και το βασικότερο, ακόμα κι αν κάποιος δεχθεί ένα σκόντο στο πρώτο, ήταν ότι παρέκαμψε το Συνταγματικά αρμόδιο γι΄ αυτή τη δουλειά Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης.

Το Συμβούλιο Επικρατείας, αποφάνθηκε ηχηρά ότι ο «νόμος Παππά» είναι αντισυνταγματικός, ανοίγοντας τον ασκό του Αιόλου και υποχρεώνοντας τώρα την κυβέρνηση και τον υψιπετή υπουργό να αναζητήσουν απο την αρχή, τις νόμιμες λύσεις.

Από κει και πέρα την σκυτάλη της συλλογικής αμηχανίας παρέλαβε η αξιωματική αντιπολίτευση που βρήκε την ευκαιρία να ζητήσει εκλογές, ενώ την ίδια ώρα η κυβέρνηση που βλέπει παντού εχθρούς και υπέστη δεινή πολιτική ήττα, διασαλεύει κάθε θεσμική ισορροπία, βάλλοντας ευθέως κατά της Δικαιοσύνης.

Αλλά, όταν δεν μπορείς να υπερασπιστείς τη νομιμότητα, δεν σου φταίει κανείς εκτός από τα εμπαθή σου κίνητρα και τις ανεδαφικές εμμονές σου. Δεν γίνεται να τα βάζεις με τους διπλανούς θεσμούς, όταν δεν σε βολεύουν οι αποφάσεις τους... Δημοκρατία "αλ καρτ" απλά, δεν υπάρχει.

Και βέβαια, μην ξεχνάμε ότι δεν είναι αυτό το μείζον πρόβλημα της χώρας, αλλά ζητήματα όπως ότι ένας στους τρεις Έλληνες πλέον είναι φτωχός και κανείς δεν αισθάνεται ασφαλής σε μια οικονομία και μια κοινωνία χωρίς προοπτικές, που δίνει αποσταθεροποιημένη και χωρίς τις παληές βεβαιότητες καθημερινά, έναν άνισο αγώνα επιβίωσης.

Είναι προφανές ότι η χώρα έχει ανάγκη από συναίνεση των δυνάμεων του αστικού κορμού για να βγει από την κρίση. Αλλά, όσο την βλέπετε εσείς, άλλο τόσο την βλέπουμε κι εμείς…

Γιώργος Ηλία Χατζηδημητρίου