Ο Ες μεγαλώνει εκεί μία ευτυχισμένη οικογένεια. Η γυναίκα και τα παιδιά του δεν δείχνουν στιγμή να νοιάζονται για το τι συμβαίνει πίσω από το τείχος που τους χωρίζει με το στρατόπεδο συγκέντρωσης. Έχουν συνηθίσει και πλέον αδιαφορούν πλήρως για τις κραυγές που ακούγονται και τη μυρωδιά των καμμένων ανθρώπων.

Οι Εβραίοι είναι γι’ αυτούς αναλώσιμοι. Στην καλύτερη εκδοχή τους είναι υπηρέτες τους.

Και οι ίδιοι νιώθουν καλοί άνθρωποι και ζουν με τα πρότυπα που θέλει ο Φύρερ. Μεγαλώνουν τα παιδιά τους με τις εθνοσοσιαλιστικές αρχές, αγαπάνε τη χώρα και τη δουλειά τους, τρώνε υγιεινά και έρχονται σε επαφή με τη φύση όσο πιο συχνά μπορούν.

Σας θυμίζει κάτι; 

Παραλαμβάνοντας το Όσκαρ για την ταινία του, ο σκηνοθέτης Τζόναθαν Γκλέιζερ, έκανε μία ηχηρή ομιλία. Προσπάθησε να μας ταρακουνήσει, σημειώνοντας πως η απανθρωποποίηση της εποχής των Ναζί είναι υπαρκτή (με άλλη μορφή) και σήμερα.

«Όλες οι επιλογές μας στην ταινία γίνονται για να μας καθρεφτίζουν και να μας φέρνουν αντιμέτωπους με το παρόν. Όχι για να πούμε, «Κοιτάξτε τι έκαναν τότε», αλλά «Κοιτάξτε τι κάνουμε εμείς τώρα». Η ταινία μας δείχνει πού οδηγεί η απανθρωποποίηση στη χειρότερη εκδοχή της. Έχει διαμορφώσει όλο το παρελθόν, αλλά και το παρόν μας», τόνισε και πρόσθεσε:

«Βλέπουμε τους άλλους ως κατώτερους από εμάς, διαφορετικούς από τους εαυτούς μας. Κάπως, βήμα προς βήμα, αυτό οδηγεί σε φρικαλεότητα».

Ο σκηνοθέτης, ο οποίος είναι Εβραίος, μας καλεί να δούμε τη Γάζα σήμερα, σαν το Άουσβιτς του χθες. Είμαστε εμείς τώρα που ζούμε γύρω από αυτό το «στρατόπεδο συγκέντρωσης» ευτυχισμένοι.

Αλλά δεν παραβλέπει πως είχε προηγηθεί και η μεγάλη επίθεση της Χαμάς εντός του Ισραήλ. Και διερωτάται: «Πώς αντιστεκόμαστε στα θύματα της 7ης Οκτωβρίου στο Ισραήλ, είτε η συνεχιζόμενη επίθεση στη Γάζα». Στα θύματα δηλαδή της απανθρωποποίησης. Είναι δύσκολη η απάντηση και η ανθρωπότητα μοιάζει πραγματικά μπερδεμένη.

Το μήνυμα τελικά μοιάζει με τη γνωστή φράση του Μάνου Χατζιδάκι: «Όταν συνηθίζεις το τέρας, αρχίζεις να του μοιάζεις».

Όσο συνηθίζουμε τη Γάζα, την Ουκρανία, τους Ταλιμπάν, τη Χαμάς, τις γυναικοκτονίες ή τις επιθέσεις στους τρανς συνανθρώπους μας, τόσο προχωρά η απανθρωποποίησή μας.

Έχει δίκιο λοιπόν ο Γκλέιζερ. Είναι καιρός να ξεβολευτούμε και να αντιδράσουμε. Δεν πάμε καλά...