ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

Ένας μετανάστης εξομολογείται

Tweet
Share
Tweet
Share

Ο νέος που στεκόταν δίπλα μου ξαφνικά έπεσε στο πάτωμα… Αδυνατούσα να καταλάβω αν είχε πεθάνει ή λιποθυμήσει. Ήξερα ότι ό,τι και να ήταν θα το αντιμετωπίζαμε. Λίγο αργότερα, σήκωσε τα χέρια του απ’ το πάτωμα και τα τοποθέτησε μπρος στα μάτια του για να μην αντικρίζει τα θεόρατα κύματα που έρχονταν κατά πάνω του. Μια έγκυος γυναίκα λίγο πιο δίπλα, έκανε εμετό και άρχισε να ουρλιάζει. Κάποιοι άλλοι εγκλωβισμένοι κάτω από το κατάστρωμα φώναζαν πως δεν μπορούσαν να αναπνεύσουν. Το οξυγόνο τελείωνε, μαζί και η ζωή του.

Ξεκινήσαμε από τη Λιβύη, αναζητώντας καλύτερο τρόπο διαβίωσης. Δύο μέρες αργότερα, ένα διασωστικό ελικόπτερο ήρθε να μας μαζέψει. Οι 48 ώρες στο νερό ήταν αρκετές για να στερήσουν από κάποιους τη ζωή. Τα άψυχα σώματα των συνοδοιπόρων μου επέπλεαν στην επιφάνεια της θάλασσας, ενώ άλλα τα χτυπούσαν τα κύματα, οδηγώντας τα στα βαθιά νερά. Πάνε τέσσερα χρόνια από τότε που πλήρωσα αδρά έναν λαθρέμπορο για να με πάρει μακριά από την πολιορκημένη Λιβύη. Θέλω να σβήσω τις μνήμες, μα δεν μπορώ. Οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο πρέπει να καταλάβουν τι περνάμε και γιατί επιλέγουμε το δρόμο το λαθραίο.

Δεν υπήρχαν επιλογές. Έπρεπε να το περάσω

Είμαι ένας από τους χιλιάδες μετανάστες που μετά τις αραβικές εξεγέρσεις του 2011, προσπάθησαν να φτάσουν στην Ευρώπη μέσω της Μεσογείου. Κάποιοι πιστεύουν πως εκεί θα ζήσουν με αξιοπρέπεια. Άλλοι πάλι θέλουν απλά να γλιτώσουν τη φρίκη του πολέμου. Το σίγουρο είναι πως δεν έχουν άλλη επιλογή, μιας και στην πατρίδα τους η ζωή βαδίζει πάνω σε τεντωμένο σκοινί. Κατάγομαι από τη Νιγηρία, ενώ έμεινα στη Λιβύη για πέντε χρόνια, μέχρι που ξέσπασε ο πόλεμος. Κάποτε ζούσα καλά. Εργαζόμουν σαν ράφτης και έβγαζα αρκετά χρήματα για να στέλνω στην οικογένειά μου. Όλα άλλαξαν μετά τις πρώτες μάχες. Άνθρωποι σαν κι εμένα ήταν πολύ ευάλωτοι, ενώ συχνά έπεφταν θύματα ληστειών και επιθέσεων ακόμα και από τους νέους ντόπιους, οι οποίοι κυκλοφορούσαν με όπλα στα χέρια.

Είμαι ένας από τους χιλιάδες μετανάστες που μετά τις αραβικές εξεγέρσεις του 2011 προσπάθησαν να φτάσουν στην Ευρώπη μέσω της Μεσογείου

Ακόμα κι αν έτρωγες κάτι στο δρόμο, σε σταματούσαν συμμορίες ρωτώντας σε αν τους υποστηρίζεις. Δεν τολμούσες να πεις όχι. Και αν σε καταλάβαιναν, ο θάνατος ήταν δεδομένος. Δεν μπορούσα να γυρίσω στη Νιγηρία. Έπρεπε να το περάσω. Κάποιοι άνθρωποι που συνάντησα στην Τρίπολη μου είπαν πως θα με βοηθήσουν να ξεφύγω, φτάνοντας στην Ιταλία. Πλήρωσα 400 δηνάρια (γύρω στις 250 λίρες) για να ταξιδέψω. Ήταν ο μισθός μιας εβδομάδας και είχα αποφασίσει να τα ξοδέψω. Μπήκα στη βάρκα μαζί με άλλους τόσους. Η περιπέτεια ξεκίνησε.

*Η ιστορία είναι η προσωπική εμπειρία ενός μετανάστη έτσι όπως την περιέγραψε στο δημοσιογράφο Daniel Trilling. Για να δείτε το βίντεο πατήστε εδώ.

Περισσότερα σε αυτή την κατηγορία: Προηγούμενο θέμα Επόμενο θέμα

Προσθήκη σχολίου

Premium Penna Reporter Mamamia CityWoman