Λίγο πιο πίσω ξεχωρίζει ένα μεγάλο κατάλευκο πανό που αναγράφει πως εκεί προσφέρεται δωρεάν φαγητό. Κάπου μέσα στις εικόνες αυτές, ένας συμπαθητικός κύριος με μούσι και καπέλο προσπαθεί να ανάψει τη φωτιά για να βάλει μπρος το μαγείρεμα. Πρόκειται για τον Κώστα Πολυχρονόπουλο. Έναν άνεργο που το 2009, έχασε τη δουλειά του επειδή τον απέλυσαν από την εταιρεία στην οποία δούλευε για 25 ολόκληρα χρόνια. Τα τελευταία δύο χρόνια περνά τη ζωή του στους δρόμους των Αθηνών, μαγειρεύοντας για όσους έχουν ανάγκη. Για εκείνους που δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα, για όλους. Χωρίς διακρίσεις. Άστεγοι, άνεργοι, Έλληνες, Ρομά, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στην κοινωνική κουζίνα του Κωνσταντίνου Πολυχρονόπουλου.

«Η ιδέα της Κοινωνικής Κουζίνας ξεκίνησε όταν είδαμε στις λαϊκές αγορές της Αθήνας, ανθρώπους όλων των ηλικιών, εθνικοτήτων και κοινωνικών στρωμάτων, να ψάχνουν τα σκουπίδια για να μαζέψουν τρόφιμα που δεν μπορούν πια να αγοράσουν. Η πρώτη σχεδόν αυτονόητη δράση ήταν να μαγειρέψουμε από το σπίτι μας φαγητά, από αυτά που τρώμε και να τα μοιράσουμε στις λαϊκές», εξηγεί ο ίδιος ενώ προσθέτει πως «ζητήσαμε από τους παραγωγούς να μας δώσουν ένα προϊόν από τον πάγκο τους για να συνεχίσουμε την επόμενη μέρα. Αποφασίσαμε να μαγειρεύουμε ζωντανά το φαγητό στον κόσμο, τρώγοντας όλοι μαζί, για να έρθουμε όλοι πιο κοντά και για να σπάσουμε την ντροπή που πιθανότατα ένιωθε κάποιος όταν του μοιράζαμε μαγειρεμένο φαγητό».

Ο στόχος της Κοινωνικής Κουζίνας και το εγχείρημα της αλληλεγγύης

Στόχος της κοινωνικής κουζίνας είναι να καταφέρει μέσα από τη δράση της, να δίνει σε άνεργους που ασχολούνται καθημερινά με αυτή, ότι χρήματα περισσεύουν από το ταμείο (30-40 ευρώ τον μήνα) καθώς και από τα διάφορα δρώμενα που θα γίνονται για την ενίσχυση της κουζίνας να βγαίνει κάτι και για τους εθελοντές.

«Η ιδέα της κοινωνικής κουζίνας "Ο Άλλος Άνθρωπος" είναι μια κίνηση αλληλεγγύης και ένδειξης αγάπης προς τους συνανθρώπους μας, με την ελπίδα να αφυπνιστούν συνειδήσεις και να γίνουν και άλλες παρόμοιες δράσεις από άλλους ανθρώπους και ομάδες. Δεν κάνουμε φιλανθρωπία, ούτε ελεημοσύνη, με την σημερινή έννοια των λέξεων. Μαγειρεύουμε ζωντανά, τρώμε όλοι μαζί και ζούμε όλοι μαζί! Ένα γεύμα με συνανθρώπους μας στο δρόμο», τονίζει ο κ. Πολυχρονόπουλος.

«Αλληλεγγύη είναι να προσφέρεις από το υστέρημα και όχι από το περίσσευμα σου»

Η Κοινωνική Κουζίνα δεν δέχεται χορηγίες από μεγάλες εμπορικές αλυσίδες. Αντίθετα, αυτοί που τη στηρίζουν είναι απλοί άνθρωποι που διαθέτουν χρήματα από το υστέρημα τους. «Αυτό ακριβώς είναι αλληλεγγύη, να προσφέρεις από το υστέρημα σου όχι από το περίσσευμά σου», περιγράφει ο δημιουργός της κίνησης.

Η δράση της πρωτοβουλίας μέσα στα χρόνια έχει επεκταθεί αρκετά. Από δέκα τοστ που ήταν η αρχική προσφορά, σήμερα τα μέλη της Κοινωνικής Κουζίνας γευματίζουν με 200-250 ανθρώπους κάθε μέρα σε διαφορετικές περιοχές της Αθήνας και της Σαλαμίνας. Η αλληλεγγύη του κόσμου είναι αυτή που μέχρι στιγμής στηρίζει το έργο. «ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ με το Α κεφαλαίο είναι σεβασμός, αγάπη, επικοινωνία σε όλους τους συνανθρώπους μας», εξηγεί  ο κ. Πολυχρονόπουλος.

Όπως συμπεράναμε μιλώντας με τον ίδιο, η διαφορά του συγκεκριμένου εγχειρήματος έγκειται στο ότι στον «Άλλο Άνθρωπο» τα μέλη μαγειρεύουν ζωντανά στους δρόμους της Αθήνας, στα πεζοδρόμια, τις πλατείες, δεν υπάρχει έτοιμο φαγητό, συμμετέχει όποιος θέλει και ελεύθερα. Όλοι οι άνθρωποι τρώνε μαζί, δεν πρόκειται για συσσίτιο, ούτε για φιλανθρωπία. Είναι ένα γεύμα για όλους.

Όσον αφορά τις αντιξοότητες που σημειώθηκαν κατά τη διάρκεια της δράσης, ο κύριος Πολυχρονόπουλος μιλά κυρίως για τις συχνές προσαγωγές που έγιναν στην αρχή κυρίως για εξακρίβωση στοιχείων. Η αγάπη, ο σεβασμός από άγνωστους ανθρώπους λειτούργησαν ωστόσο ως αντίβαρο για τα όποια δεινά παρουσιάσθηκαν.

Λίγο πριν το τέλος της συζήτησης μας, ασυναίσθητα ρώτησα τον «Άλλο Άνθρωπο» της Κοινωνικής Κουζίνας αν είναι αισιόδοξος για το μέλλον. «Δεν γίνεται να μην είμαι αισιόδοξος, γιατί οι άνθρωποι, όλοι οι άνθρωποι που στηρίζουν αυτή την προσπάθεια, είναι άνθρωποι που δεν έκαναν τίποτα και τώρα κάνουν. Άρα ανθρωπιά υπάρχει και αυτό είναι το πιο ελπιδοφόρο μήνυμα. Αλληλεγγύη, επικοινωνία, αγάπη, σεβασμός στον συνάνθρωπο… Αυτά θα μας σώσουν», είπε… Και φύγαμε μαζί χαμογελώντας.