Ωστόσο, πέρα από το πώς θα στηθεί το νέο Ταμείο-«γίγας» των υποτιθέμενων 50 δισ. ευρώ, πόσα μέλη θα έχει το διοικητικό συμβούλιο, αν θα έχει ως «θυγατρικές» το ΤΑΙΠΕΔ, το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ) και την ΕΤΑΔ, πέρα από την διευθέτηση πλήθους λεπτομερειών που πρέπει να περιέχει ο «οδικός χάρτης» για τη σύσταση του εν λόγω φορέα, υπάρχει μια ακόμα παρασκηνιακή παράμετρος με… «ζουμί» και μέλλον.

Η οποία δεν είναι άλλη από τον «ακήρυχτο», ή μήπως… κηρυγμένο(;), «πόλεμο» μεταξύ Βερολίνου και Λουξεμβούργου-Βρυξελλών, ανάμεσα στον γερμανό ΥΠΟΙΚ, Βόλφανγκ Σόιμπλε και τον επικεφαλής του ESM, Κλάους Ρέγκλινγκ, για το «ποιος» θα έχει τον τελικό λόγο, τον ρόλο του υπερ-επόπτη του Ταμείου, ποιος δηλαδή θα ασκεί τον έλεγχο, όπως και με ποιον τρόπο θα γίνει η αξιοποίηση των asstes που θα μπούνε σε αυτό. Στο ταμείο αναμένεται να ενσωματωθούν, βάσει συμφωνίας που έλαβε χώρα τον περασμένο Ιούλιο, πέραν της ακίνητης περιουσίας και των assets του ΤΑΙΠΕΔ (κινητή ή όχι), και η συρρικνωμένη πλέον περιουσία του δημοσίου στις τράπεζες, τα μετοχικά μερίδια σε ΔΕΚΟ ή και τα μελλοντικά δικαιώματα στα όποια ενεργειακά αποθέματα.

Μπορεί στην κυβέρνηση να διατείνονται ότι το Ταμείο θα έχει «έδρα» την Αθήνα, και όχι το Λουξεμβούργο, ότι το ταμείο είναι στα «χέρια» τα ελληνικά με ενορχηστρωτή τον Γκλεν Κιμ, σύμβουλο του πρώην ΥΠΟΙΚ Γιάνη Βαρουφάκη που «ξέμεινε» και στην υπηρεσία του νυν υπουργού Οικονομικών, Ευκλείδη Τσακαλώτου, ωστόσο, το θέμα είναι… τι λένε και οι εταίροι μας. Όπως βέβαια, και τι σχέδια έχουν για το Ταμείο.

Ο Σόιμπλε επιμένει, και μάλιστα με εμφατικό τρόπο, το Ταμείο να λειτουργήσει στα πρότυπα της αξιοποίησης, ή αλλιώς ξεπουλήματος, της δημόσιας περιουσίας (κρατική βιομηχανία κατά κύριο λόγο) στην πρώην Ανατολική Γερμανία. Μπορεί το μοντέλο να μην πέτυχε καθώς τα κρατίδια της πρώην Αν. Γερμανίας ακόμα να συνέλθουν οικονομικά ωστόσο ο γερμανός ΥΠΟΙΚ με τον γνωστό «σκληρό» του τρόπο φέρεται να σκέφτηκε ότι ταιριάζει κάτι ανάλογο στην Ελλάδα για να… «σπάσει ο ομφάλιος λώρος διαπλοκής, μεταξύ δημοσίου και πολιτικοοικονομικού κατεστημένου».

Ωστόσο, ο ESM εγείρει ενστάσεις, δεν συμφωνεί με τη λογική Βερολίνου και θέλει μια πιο «επενδυτική» προοπτική. Δηλαδή, την αξιοποίηση σε βάθος χρόνου των ελληνικών assets, όταν η οικονομία ανακάμψει και οι συνθήκες ωριμάσουν, ώστε να προστεθεί αξία στην κρατική περιουσία και να βρεθούν καλύτερες τιμές. Και έως τότε, να εκδοθούν τίτλοι με σκοπό την μείωση του χρέους. Η πρόταση αυτή αφενός εξυπηρετεί τον ESM που θέλει πίσω τα λεφτά που έβαλε για το νέο σχέδιο διάσωσης της Ελλάδας, αφετέρου… βολεύει την κυβέρνηση καθώς πλησιάζει στην λογική της, η οποία συνοψίζεται στη  δημιουργία ενός ταμείου που θα διαχειρίζεται περισσότερο τη δημόσια περιουσία, παρά θα προχωρά σε ιδιωτικοποιήσεις.

Σε κάθε περίπτωση η υπόθεση «Ταμείο-γίγας» είναι σε εξέλιξη, με το Βερολίνο και τον ESM να κοντράρονται για τον τρόπο αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας η οποία, θέλουμε δεν θέλουμε, είναι υπό τον έλεγχο των Βρυξελλών.

Γιώργος Παπακωνσταντίνου